εδώ      ΦΟΥΡΝΗ Μεραμβέλλου
καλώς ήλθατε στο site του
Βασίλη Χατζηγιάννη

 

       ΘΡΙΛΕΡ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΟΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Βασίλης Χατζηγιάννης

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ

 

 

Copyright (Aρ.5323 Εθν.Βιβλιοθήκης)

-SF-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στη Μαρία και τη Βάσια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ Το πιο ακατανόητο πράγμα στον κόσμο είναι ότι ο κόσμος είναι κατανοητός ”

……….Όποιος επιδίδεται σοβαρά στην επιστημονική έρευνα καταλήγει πάντοτε να πειστεί ότι στους νόμους του σύμπαντος εκδηλώνεται ένα πνεύμα απέραντα ανώτερο από το ανθρώπινο πνεύμα.

Εμείς, με τις λιγοστές δυνάμεις μας, άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε παρά να αναγνωρίζουμε την κατωτερότητά μας απέναντί του……..

Άλμπερτ Αϊνστάιν

 

 

 

Η σπουδαιότερη αιτία που αποθαρρύνει την επιστημονική πρόοδο είναι η άρνηση ορισμένων ανθρώπων, ακόμη και επιστημόνων, να πιστέψουν ότι πράγματα που μοιάζουν να είναι φανταστικά μπορούν αληθινά να συμβούν.

George S. Trible   

 

 

 

Απευθύνομαι στους ανθρώπους εκείνους, κυρίως στους νέους, που θέλουν να εξερευνήσουν το άγνωστο. Τους προειδοποιώ όμως, ότι πρέπει να οπλιστούν με επιμονή και υπομονή για να αντιμετωπίσουν την αντίδραση, κυρίως, εκείνων που θα κρίνουν την προσπάθειά τους.

Βασίλης Μ. Χατζηγιάννης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

                                                     Εισαγωγή

                                                     ΚΕΦ. 1 Το υπουργικό συμβούλιo.

                                                     ΚΕΦ. 2 Η μηχανή που ταξιδεύει στο χρόνο.

                                                     ΚΕΦ. 3 Ταξίδι στο χρόνο.

                                                     ΚΕΦ. 4 Ενέργεια από την περιστροφή της γης

                                                     ΚΕΦ. 5 Ενέργεια από τη φωτοσύνθεση.

                                                     ΚΕΦ. 6 Τα βακτήρια δημιουργούν υδατοπτώσεις..

                                                     ΚΕΦ. 7 Στο έλεος της κοσμικής ακτινοβολίας..

                                                     ΚΕΦ. 8 Η τηλεπάθεια παράγει ενέργεια..

                                                     ΚΕΦ. 9 Ο καθηγητής Μινωίτης χάνει το βάρος του -

                                                                    το ενεργειακό μυστικό για την κατάκτηση του διαστήματος.

                                                     ΚΕΦ.10 Προσπάθειες για την ανάκτηση του βάρους του καθηγητή Μινωίτη.

                                                     ΚΕΦ.11 Ούτε ένα πράσινο φύλλο.

                                                     ΚΕΦ.12 Προδοσία.

                                                     ΚΕΦ.13 Η προέλευση των ιπτάμενων δίσκων.

                                                     ΚΕΦ.14 Η επανάληψη του υπουργικού συμβουλίου.

                                                     Ευχαριστίες.

 

 

 

 

Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η

Βρισκόμαστε στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα και το σπουδαιότερο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι το ενεργειακό.

Το πρόβλημα αυτό παρουσιάστηκε για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια, μέσα στη δεκαετία 1970-1980. Στην αρχή, ο κόσμος δεν το θεώρησε πρόβλημα ουσίας, αλλά περισσότερο πρόβλημα πολιτικής σκοπιμότητας και οικονομικών συμφερόντων.

Κυβερνήσεις ωστόσο πολλών χωρών καθιέρωσαν διάφορα μέτρα για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.

Μέτρα βέβαια, που δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα δημιούργησαν άλλα προβλήματα, κυρίως κοινωνικά.

Όταν το ενεργειακό άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονο, πολλές κυβερνήσεις επέτρεψαν τη χρήση των αερίων καυσίμων για την κίνηση των αυτοκινήτων.

Αποτέλεσμα της χρήσης αυτής ήταν η εξοικονόμηση μεγάλων ποσοτήτων υγρών καυσίμων για τις ενεργειακές ανάγκες των βιομηχανιών και των θαλάσσιων και εναέριων μεταφορών.

Έτσι, τα ελάχιστα ακόμη αποθέματα πετρελαίου αποτελούν για τα πετρελαιοπαραγωγά κράτη τεράστιο εθνικό πλούτο και φυλάσσονται σαν κόρη οφθαλμού, καθώς υπάρχουν φήμες ότι οι μεγάλες δυνάμεις πρόκειται να καταλάβουν τις πετρελαιοπηγές.

Περί τα τέλη του εικοστού αιώνα το Iράκ, μια αρκετά σημαντική στρατιωτική δύναμη της μέσης Ανατολής κήρυξε πόλεμο στο γειτονικό κρατίδιο του Κουβέιτ με στόχο να καταλάβει τις πλουσιότατες πετρελαιοπηγές του.

Για να αντιμετωπιστεί αυτός ο πόλεμος χρειάστηκε η συστράτευση εναντίον του Iράκ όλων των δυνάμεων της Ευρώπης και της Αμερικής, και έτσι έγινε ο γνωστός πόλεμος του Περσικού Κόλπου.

Σε πολλά κράτη έχουν γίνει εγκαταστάσεις πυρηνικών εργοστασίων για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Η επέκτασή τους όμως, έχει πολλούς αντιπάλους μεταξύ των οποίων είναι κορυφαίοι πυρηνικοί και της ευγονικής επιστήμονες.

Το σπουδαιότερο πρόβλημα της λειτουργίας των πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρισμού είναι η διάθεση των πυρηνικών αποβλήτων. Μέχρι και την προηγουμένη δεκαετία, τα απόβλητα αυτά τα έθαβαν μέσα σε παλιά ορυχεία σφραγίζοντάς τα με παχύ στρώμα τσιμέντου ή τα βύθιζαν στους ωκεανούς κλεισμένα μέσα σε υποθετικά ανοξείδωτα δοχεία. Οι τρόποι αυτοί διάθεσης των πυρηνικών σκουπιδιών έχουν εγκαταλειφθεί γιατί βρισκόμαστε ήδη ένα βήμα πριν από το “Σύνδρομο της Κίνας”, δηλαδή την ανάδυση της ακτινοβολίας τους στο άλλο άκρο του πλανήτη, τρυπώντας τον ανθεκτικότατο, κατά τα άλλα, στερεό φλοιό του.

Επομένως, μια και μόνη λύση υπήρχε. Να σταματήσει αμέσως λειτουργία των πυρηνικών εργοστασίων για παραγωγή ηλεκτρισμού.

Όμως αυτό δεν έγινε. Τα εργοστάσια αυτά συνέχισαν τη λειτουργία τους, κατασκευάστηκαν και άλλα και τα πυρηνικά τους απόβλητα τα τοποθέτησαν μέσα σε διαστημικά απορριμματοφόρα και τα έθεσαν σε τροχιά στο διάστημα.

Οι τεχνοκράτες υπερηφανεύονται για τη διαστημική διάθεση των πυρηνικών αποβλήτων, αλλά τις συνέπειες θα τις υποστούμε σύντομα και θα είναι αρκετά οδυνηρές .

Τα ραδιενεργά απόβλητα των πυρηνικών εργοστασίων θα μολύνουν για πολλές εκατοντάδες χρόνια ακόμη τον πλανήτη μας με σοβαρές συνέπειες στη γενετική του ανθρώπου.

Η γνώμη αυτή των ειδικών ενισχύεται ακόμη περισσότερο ύστερα από την αύξηση των γεννήσεων παραμορφωμένων παιδιών.

Ειδικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η γενικευμένη εφαρμογή της πυρηνικής ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρισμού θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια την ανθρωπότητα στον εκφυλισμό της.

Σήμερα, μια καθημερινή εφημερίδα του Μονάχου έγραψε ότι η Ιαπωνία διαμαρτύρεται έντονα για την αύξηση της ραδιενέργειας που καταγράφηκε στα νερά των θαλασσών της.

Τη ραδιενέργεια αυτή τη μετέφερε το Ρεύμα των Κουριλών από τα ανοικτά του Βερίγγειου πορθμού, όπου η Αμερική έριχνε τα ραδιενεργά απόβλητα των πυρηνικών εργοστασίων της.

Πάντως σήμερα, σχεδόν όλα τα κράτη καλύπτουν, κατά μέσο όρο, το ένα τρίτο των ενεργειακών τους αναγκών από την πυρηνική ενέργεια. Το ποσοστό όμως αυτό μειώνεται συνεχώς εξ’ αιτίας της παγκόσμιας κατακραυγής ενάντια στην εφαρμογή των πυρηνικών εργοστασίων.

Ειδικοί εμπειρογνώμονες προβλέπουν κατακόρυφη πτώση της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικά καύσιμα, τόσο για τους παραπάνω λόγους, όσο και για τις ασύλληπτα καταστρεπτικές συνέπειες που δημιουργούνται σε περίπτωση ατυχήματος σ’ αυτά τα εργοστάσια.

Σχετικά με τα παραπάνω υπενθυμίζουμε το ατύχημα του Τσερνομπίλ και της Πενσυλβανίας με τις απροσδιόριστες ακόμη και σήμερα καταστροφικές συνέπειες στην υγεία του ανθρώπου και στο οικοσύστημα γενικότερα.

Έτσι, το ενεργειακό που φάνηκε να λύνεται με τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, ξαναπαρουσιάζεται σαν πρόβλημα ακόμη πιο σοβαρό από ό,τι ήταν στη δεκαετία 1970-1980, όταν για πρώτη φορά παρουσιάστηκε.

 

 

 

 

 

 

 

KEΦ. 1

Το   υ π ο υ ρ γ ι κ ό   σ υ μ β ο ύ λ ι ο

 

Από χθες το απόγευμα στην πόλη του Ηρακλείου Κρήτης υπήρχε μεγάλη κινητικότητα.

Ήδη, από την περασμένη εβδομάδα, είχαν έλθει όλοι οι υπουργοί που κατάγονται από την Κρήτη.

Σήμερα το πρωί, οι τοπικές εφημερίδες και τα άλλα μέσα ενημέρωσης μας πληροφορούσαν ότι έφθασαν στο Ηράκλειο όλα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και ότι το μεσημέρι θα ερχόταν ο πρωθυπουργός για ένα έκτακτο υπουργικό συμβούλιο που θα γινόταν στο νομαρχιακό μέγαρο.

To Ηράκλειο είναι η μεγαλύτερη πόλη της Κρήτης, μια πόλη που δεν έχει και πολλές ομορφιές όπως πολλές άλλες πόλεις και χωριά του νησιού, γιαυτό ας όψωνται οι διάφοροι άρχοντες που πέρασαν κατά καιρούς από την πόλη αυτή, αλλά είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο για τρία πράγματα :

Για τον Μινωικό πολιτισμό.

Για το αρχαιολογικό της μουσείο και

Για το Πανεπιστήμιό της που διεκδικεί την πρώτη θέση σε όλο τον πλανήτη.

 

 

 

Στη φυσικομαθηματική σχολή του πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ηράκλειο, ο καθηγητής Μινωίτης τέλειωσε τη διδασκαλία του μαθήματός του για τη θεωρία της σχετικότητας με τις φράσεις του Minkowski (1908) :

“ Τα οπτικά σημεία στο χώρο και στο χρόνο έχουν τη θεμελίωσή τους στην πειραματική φυσική. Εκείνο που μας ψιθυρίζουν είναι επαναστατικό. Από εδώ κι εμπρός ο χώρος ως χώρος και ο χρόνος ως χρόνος καταντούν καθαρές σκιές και μόνο ένα είδος ένωσής τους διατηρεί μια ανεξάρτητη ύπαρξη ” .

Κοιτάζοντας το ρολόι του είδε ότι είχε περάσει η ώρα και αφού έπλυνε τα χέρια του για να τα καθαρίσει από τη σκόνη της κιμωλίας, ξεκίνησε για το σπίτι του.

Κατεβαίνοντας στο δρόμο περίμενε στη στάση για να πάρει το λεωφορείο της συνοικίας που έμενε. Είχαν περάσει είκοσι λεπτά χωρίς να έχει φανεί, ούτε το λεωφορείο που τον εξυπηρετούσε, ούτε και κανένα άλλο μεταφορικό μέσο. Σκέφτηκε ότι θα ήταν καλύτερα να περπατήσει λίγο.

Πολλές φορές, το συνήθιζε αυτό, γιατί περπατώντας του έρχονταν στο μυαλό διάφορες ιδέες, που συχνά αποτελούσαν την αρχή ενός επιστημονικού θέματος.

Όταν έστριψε στη γωνία του δρόμου που θα τον έβγαζε στην πλατεία της συνοικίας που έμενε, βρέθηκε μπροστά σε μια διαδήλωση.

Ο καθηγητής Μινωίτης ήταν ένας άνθρωπος που ποτέ στη ζωή του δεν ασχολήθηκε με συνδικαλισμούς, διαδηλώσεις και τα παρόμοια.

Σχεδόν αυτόματα παράκαμψε την πλατεία και ξεμακραίνοντας λίγο το δρόμο του θα έφτανε στο σπίτι του χωρίς να αναμειχθεί με τους διαδηλωτές.

Όταν έφτασε κοντά στο σπίτι του, παρατήρησε ξαφνιασμένος ότι στην είσοδο ήταν σταματημένο ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας.

Τον πλησίασε ένας κύριος, που δεν φορούσε στολή αστυνομικού, του έδωσε το χέρι και του είπε :

---Κύριε Μινωίτη, σε μισή ώρα γίνεται στο νομαρχιακό μέγαρο έκτακτο υπουργικό συμβούλιο και ο κ. πρωθυπουργός σας παρακαλεί να παρευρεθείτε. Το αυτοκίνητό μας είναι στη διάθεσή σας.

Στα λόγια αυτά του αστυνομικού ο καθηγητής έμεινε σιωπηλός για λίγο. Ύστερα, χωρίς να απαντήσει, μπήκε στο αυτοκίνητο που ξεκίνησε αμέσως, περνώντας επικίνδυνα μέσα από το πλήθος των διαδηλωτών.

Αυτή τη φορά που ο καθηγητής περνούσε πάλι από την πλατεία με το αυτοκίνητο της αστυνομίας, κοίταξε εντελώς μηχανικά ένα πανό που κρατούσαν δυο διαδηλωτές και ξεχώρισε τις φράσεις :

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΠΕΝΣΥΛΒΑΝΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ -- ΟΧΙ ΑΛΛΟ……

Κατάλαβε αμέσως ότι η διαδήλωση γινόταν ενάντια στη χρησιμοποίηση της πυρηνικής ενέργειας για ενεργειακούς σκοπούς και ένιωσε συμπάθεια για τους διαδηλωτές αυτούς που συμφωνούσαν με τις απόψεις του.

Το απότομο φρενάρισμα του αυτοκινήτου διέκοψε τις σκέψεις του και κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, διαπίστωσε ότι είχαν ήδη φτάσει στο νομαρχιακό μέγαρο.

Το κτίριο αυτό ήταν ένα ωραίο νεοκλασικό κτίριο που βρισκόταν στη μέση μιας μεγάλης πλατείας με τεράστιους φοίνικες στην σκιά των οποίων οι κάτοικοι της πόλης αυτής απολάμβαναν κάθε απόγεμα τον καφέ τους και τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα και ελεύθερα αφού είχε απαγορευθεί η κίνηση των τροχοφόρων μέσα από την πλατεία.

Δυο κολώνες, που η θέα τους σου θύμιζε αμέσως το ανάκτορο της Κνωσού, στήριζαν τον εξώστη του νομαρχιακού μεγάρου και δημιουργούσαν την είσοδο στο κτίριο.

Σε λίγα λεπτά ο καθηγητής Μινωίτης, συνοδευόμενος από τον αστυνομικό Διευθυντή της περιοχής, διέσχιζε το φαρδύ διάδρομο που οδηγούσε στην αίθουσα συνεδριάσεων. Στο βάθος του διαδρόμου ξεχώρισε την επιβλητική σιλουέτα του πρωθυπουργού, που τον ήξερε μόνο από τις εφημερίδες και την τηλεόραση.

Πλησιάζοντάς τον ο καθηγητής του συστήθηκε λέγοντας:

---Καθηγητής Μινωίτης, με ζητήσατε κύριε πρόεδρε.

---Μάλιστα, χαίρομαι που δεν αργοπορήσατε, περάστε παρακαλώ, του απάντησε ο πρωθυπουργός, δείχνοντάς του με το χέρι του μια πόρτα με δερμάτινη επένδυση.

Ανοίγοντας την πόρτα της αίθουσας συνεδριάσεων, ο πρωθυπουργός, με ευγένεια, παρότρυνε τον καθηγητή να περάσει.. Το πρώτο που έβλεπες, μπαίνοντας στην αίθουσα αυτή, ήταν μια απεικόνιση του πρίγκιπα των κρίνων , σήμα κατατεθέν του Μινωικού πολιτισμού, που ήταν ζωγραφισμένη στον τεράστιο τοίχο πίσω από το βαρύ ξύλινο γραφείο, από ξύλο ελιάς, του νομάρχη. Στο βάθος της αίθουσας και αριστερά της εισόδου υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι, σε σχήμα έλλειψης, και γύρω του υπήρχαν πολλά καθίσματα, όλα από το ίδιο ξύλο, στα οποία καθόταν από αρκετή ώρα οι υπουργοί που αποτελούσαν τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Στις δυο εστίες του ελλειπτικού σχήματος του τραπεζιού υπήρχαν δυο αλαβάστρινα ανθοδοχεία με κάτασπρα τριαντάφυλλα με τα οποία ο πρωθυπουργός ήθελε να δείξει την αγνότητα των σκέψεων που έτρεφε ο ίδιος προσωπικά αλλά και το έθνος στο πρόσωπο του τιμώμενου προσκεκλημένου.

Ο πρωθυπουργός παρουσίασε στους υπουργούς του τον καθηγητή.

Στο άκουσμα του ονόματος του καθηγητή Μινωίτη, σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο σηκώθηκε όρθιο με φανερό το θαυμασμό αλλά και την εκτίμηση προς το πρόσωπό του.

Ο πρωθυπουργός οδήγησε τον καθηγητή σε ένα κάθισμα που βρισκόταν ακριβώς δίπλα και δεξιά του δικού του.

Αριστερά του πρωθυπουργού καθόταν ο υπουργός βιομηχανίας και ενέργειας.

Ο υπουργός αυτός ήταν ένας κοντός μικροκαμωμένος ανθρωπάκος με γυαλιστερό πρόσωπο, που η χοντρή μύτη του μόλις φαινόταν από τις πλαδαρές σάρκες του προσώπου του. Η φωνή του έβγαινε αναπάντεχα χοντρή βραχνή και σκληρή απ’ τα φτενά χείλια του.

Ο υπουργός αυτός είχε μπροστά του ένα πακέτο από φακέλους που από τις άκρες τους ξεχώριζαν διάφορα σχέδια.

Ύστερα από τις τυπικές συστάσεις σηκώθηκε ο πρωθυπουργός και άρχισε να ενημερώνει τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου λέγοντας :

--- “ Κύριοι, κανείς σας, πλην του κ. υπουργού βιομηχανίας και ενέργειας, δεν γνωρίζει τον λόγο της σημερινής συνεδρίασης. Πρόκειται για την εκτίμηση των πιθανών λύσεων του ενεργειακού προβλήματος. Ο υπουργός βιομηχανίας και ενέργειας έχει εδώ μπροστά του τις μελέτες των εναλλακτικών λύσεων που μας έχουν προτείνει τα διάφορα τεχνικά γραφεία και ερευνητικά ινστιτούτα των πανεπιστημίων προς τα οποία απευθυνθήκαμε. Επειδή το θέμα είναι ιδιαίτερα σοβαρό για την όλη οικονομική και εθνική μας υπόσταση, θέλω να πάρουμε συλλογική ευθύνη για την αντιμετώπισή του.

Σκέψη δική μου, αλλά μόνο σκέψη επαναλαμβάνω, συνέχισε να λεει ο πρωθυπουργός, είναι να παραδώσουμε αυτές τις προτεινόμενες λύσεις στον καθηγητή Μινωίτη για να τις αξιολογήσει. Αφού ο καθηγητής τις μελετήσει θα ξανασυναντηθούμε σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα προκειμένου να ακούσομε τις απόψεις του. Προτείνω να κάνομε ψηφοφορία για την πρόταση αυτή ” .

Όλοι τους, πλην του υπουργού βιομηχανίας και ενέργειας, σήκωσαν το δεξί τους χέρι σε ένδειξη της παγκόσμιας επιστημονικής ακτινοβολίας και ηθικής ακεραιότητας του καθηγητή Μινωίτη.

Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός πήρε μόνος του τους φακέλους από τον υπουργό βιομηχανίας και τους παρέδωσε στον καθηγητή λέγοντάς του:

--- Κύριε καθηγητά, σας εμπιστευόμαστε το ενεργειακό πρόβλημα του έθνους. Σε λίγους μήνες, και όταν εσείς θα είστε έτοιμος, θα ξανασυναντηθούμε σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα για να ακούσομε τις απόψεις σας. Η συνεδρίαση τελείωσε.

Πρώτος σηκώθηκε από τη θέση του ο καθηγητής και κατευθύνθηκε προς τον πρόεδρο της κυβέρνησης για να τον χαιρετίσει.

Προλαμβάνοντάς τον όμως ο πρωθυπουργός του είπε :

--- Κύριε καθηγητά, σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στην πρόσκλησή μου και σας βεβαιώνω ότι το έθνος ελπίζει και πιστεύει στις επιστημονικές σας ικανότητες.

---Θα προσπαθήσω να μην σας απογοητεύσω, του απάντησε απλά ο καθηγητής.

Αυτά ήταν και τα μοναδικά λόγια που είπε σε όλη τη διάρκεια της συνεδρίασης ο καθηγητής Μινωίτης και προχώρησε σκεφτικός προς την έξοδο του νομαρχιακού μεγάρου.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες, που ήταν καλυμμένες με ένα βαρύ περσικό χαλί, κοίταξε το ρολόι του. Κοντοστάθηκε λίγο στο κατώφλι όρθιος στο ζωηρό φως του ήλιου που χυνόταν σαν καταρράκτης απ’ τα κενά των δένδρων της μεγάλης πλατείας. Η ώρα ήταν αρκετά προχωρημένη και βιάστηκε να πλησιάσει το πρώτο περίπτερο με τηλέφωνο.

Σχημάτισε τον αριθμό του τηλεφώνου του και σχεδόν αμέσως άκουσε τη γνώριμη φωνή της γυναίκας του.

--- Οικία καθηγητή Μινωίτη, λέγετε παρακαλώ.

--- Εγώ είμαι, απάντησε ο καθηγητής, τι κάνεις, τι κάνουν τα παιδιά, δεν σου τηλεφώνησα από το πρωί, αλλά…

---Ναι, ναι, ξέρω ήσουν στο έκτακτο υπουργικό συμβούλιο στη νομαρχία, του απάντησε η γυναίκα του.

--- Σε μισή ώρα θα είμαι στο σπίτι, γεια σου, της είπε ο καθηγητής και έκλεισε το τηλέφωνο.

Στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα μεγάλο χαρτοφύλακα που περιείχε τους φακέλους που του εμπιστεύθηκαν στο υπουργικό συμβούλιο.

Ένα ταξί ερχόταν προς το μέρος του και ήταν ελεύθερο. Σήκωσε το χέρι του και το ταξί σταμάτησε. Μπαίνοντας μέσα κάθισε στο πίσω κάθισμα και με την απαλή και ήρεμη φωνή του είπε στον οδηγό.

--- Λεωφόρος Κνωσού ,παρακαλώ.

Ο οδηγός δεν καταδέχτηκε να του απαντήσει. Το ταξί προχωρούσε με κανονική ταχύτητα προς τη συνοικία όπου βρισκόταν η κατοικία του καθηγητή.

Σε λίγο θα περνούσαν από τη πλατεία όπου το μεσημέρι γινόταν η διαδήλωση και κόντευαν να φθάσουν στο σπίτι του. Όμως, το ταξί προχώρησε, χωρίς να στρίψει προς τη λεωφόρο Κνωσού και άρχισε να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα.

--- Περάσαμε το μέρος που έπρεπε να κατέβω !, είπε ο καθηγητής στον οδηγό.

--- Μη μιλάς παλιόγερε του απάντησε απότομα ο οδηγός.

Ο καθηγητής κατάλαβε ότι είχε να κάνει με κακοποιό και δεν μίλησε.

Το αυτοκίνητο συνέχισε τη πορεία του για λίγα χιλιόμετρα ακόμη και τελικά σταμάτησε σε ένα ερημικό μέρος.

--- Θα μου έκανε πολύ κέφι να σε καθαρίσω, αλλά δώσε μου μόνο αυτό το χαρτοφύλακα και δίνε του, είπε με απαίσιο ύφος ο οδηγός στον καθηγητή, και έφυγε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Ένα μικρό αυτοκίνητο που το οδηγούσε ένας νεαρός και που στο πλάι του είχε ένα μικρό κοριτσάκι σταμάτησε. Ο νεαρός βοήθησε τον καθηγητή να μπει στο αυτοκίνητο και τον συνόδεψε στο σπίτι του.

Όταν άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του, η γυναίκα του τον υποδέχτηκε με φανερή ανησυχία.

Εκείνος της διηγήθηκε όλη του την περιπέτεια και, παρά την επιμονή της, δεν έφαγε τίποτε από το φαγητό που ήταν από ώρα έτοιμο στο τραπέζι.

Φανερά στενοχωρημένος αποσύρθηκε και κλείστηκε στο γραφείο του. Ήθελε να μείνει μόνος για να συνέλθει από τη περιπέτεια που πέρασε αλλά και για να βάλει σε κάποια τάξη τις σκέψεις του. Δεν είχε ακόμη συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κλοπής των φακέλων που του εμπιστεύθηκαν στο υπουργικό συμβούλιο.

Όταν ξεκαθάρισε λίγο τις σκέψεις του, κατάλαβε τη σοβαρότητα της καταστάσεως και άρχισε να νιώθει προσωπικά υπεύθυνος για το ενεργειακό πρόβλημα.

Όμως, σκεφτόταν, δεν είναι εύκολο να ερευνήσεις επιστημονικά ένα τέτοιο θέμα μέσα σε λίγους μήνες και μάλιστα κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Ο επιστημονικός κόσμος τον θεωρούσε, τον πιο ικανό να ερευνήσει και να προτείνει τη καλύτερη λύση για το ενεργειακό πρόβλημα.

Ο ίδιος, όμως, ένιωθε ότι το μυαλό του δεν είναι ηλεκτρονικός εγκέφαλος για να τον προγραμματίσεις και να σου δώσει το αποτέλεσμα για το οποιοδήποτε θέμα…

Αυτά σκεφτόταν ο καθηγητής Μινωίτης, καθισμένος στη καρέκλα του γραφείου του και με το κεφάλι ακουμπισμένο στο αριστερό του χέρι.

Ξαφνικά πέρασε από το μυαλό του μια τρελή σκέψη…

--- Μα όχι δεν είναι ηθικό, δεν είναι τρόπος έρευνας αυτός, άλλωστε είναι και πολύ επικίνδυνο, μουρμούρισε.

Έμεινε για λίγο με το βλέμμα του καρφωμένο στον απέναντι τοίχο του γραφείου του, όπου ήταν κρεμασμένο ένα θαυμάσιο πορτραίτο του Αϊνστάιν με τα πανέξυπνα   μάτια του και τα κάτασπρα σαν μπαμπάκι μαλλιά του.

Όσο κοίταζε την έκφραση του πορτραίτου εκείνου του φαινόταν σαν να του έλεγε.

--- Ναι, ναι, τόλμησε, θα μάθεις αυτά που θέλεις……

--- Μα είναι σαν να κλέβω τις γνώσεις του μέλλοντος από άλλους που θα έχουν δουλέψει σκληρά και μεθοδικά ,ψέλλισε ο καθηγητής.

Τότε πάλι του φάνηκε πως το πορτραίτο του απαντούσε.

---“ Όχι, δεν κλέβεις κανέναν. Εσύ έχεις το δικαίωμα να τα δεις γιατί έχεις δουλέψει γιαυτά. Η μηχανή που ταξιδεύει στο χρόνο είναι δικό σου επίτευγμα, αυτή είναι το παράθυρο από όπου θα δεις τις μελλοντικές λύσεις του ενεργειακού προβλήματος. Το παράθυρο αυτό άνοιξε με το δικό σου το μυαλό ”.

Ο καθηγητής σηκώθηκε από τη καρέκλα του φανερά ταραγμένος. Άναψε την πίπα του και άρχισε να βηματίζει νευρικά μέσα στο γραφείο του. Όσο ωρίμαζε το σχέδιο αυτό μέσα στο μυαλό του, το έβλεπε σωστό και συναρπαστικά ενδιαφέρον.

Μα βέβαια, αν χρησιμοποιούσε ο ίδιος τη χρονομηχανή που είχε κατασκευάσει, θα ταξίδευε στο μέλλον όσο μακριά ήθελε και θα μπορούσε να μάθει, να δει, με τα ίδια του τα μάτια ποιες λύσεις θα χρησιμοποιούσε η ανθρωπότητα στο μέλλον, για το ενεργειακό πρόβλημα και το σπουδαιότερο ποια θα ήταν τα αποτελέσματα.

Η απόφασή του αυτή τον είχε κυριολεκτικά συγκλονίσει.

Βέβαια υπήρχαν και ορισμένοι φόβοι για όλα αυτά, αλλά όταν σκεφτόταν την ευθύνη που είχε απέναντι στο υπουργικό συμβούλιο και στο έθνος γενικότερα, παραμέριζε τους δισταγμούς του.

Αρκετά κουρασμένος, εξουθενωμένος από όλες αυτές τις συγκινήσεις της ημέρας, ξανακάθισε στη καρέκλα του γραφείου του και ακουμπώντας το κεφάλι του πάνω στο τραπέζι αποκοιμήθηκε …

Σ’ αυτή τη θέση τον βρήκε το πρωί η γυναίκα του και ξυπνώντας τον του έφερε ένα αρκετά πλούσιο πρόγευμα.

Αφού περιποιήθηκε τον εαυτό του περισσότερο από κάθε άλλη φορά έφαγε όλο του το πρόγευμα καταβροχθίζοντάς το κυριολεκτικά.

Ξεκούραστος και ανανεωμένος, έστω και με τον λίγο ύπνο που έκαμε, αποχαιρέτησε τη γυναίκα του και βγήκε στο δρόμο την ώρα που ο ουρανός δεχόταν, ανάμεσα από τις στέγες των σπιτιών, τις πρώτες τριανταφυλλένιες πινελιές της αυγής.

Φώναξε ένα ταξί και σε λίγο βρισκόταν στο σχολείο που πήγαιναν τα δυο του παιδιά. Ήθελε να τα δει για λίγο πριν πάει στο εργαστήριό του, από όπου θα άρχιζε την εφαρμογή του σχεδίου του.

Όταν ο Διευθυντής του σχολείου τον είδε να μπαίνει στην αυλή, σταμάτησε το μάθημα της γεωγραφίας και βγήκε να τον προϋπαντήσει.

--- Μεγάλη μας τιμή κύριε Μινωίτη που μας επισκεφθήκατε!

--- Θάθελα κύριε Διευθυντά να έβλεπα για λίγο τα παιδιά μου, είπε συγκινημένος ο καθηγητής.

--- Μα φυσικά κύριε καθηγητά, θα τα φωνάξω αμέσως, είπε με προθυμία ο Διευθυντής και έφυγε σχεδόν τρέχοντας να εκτελέσει την επιθυμία του.

Ο καθηγητής προχώρησε αριστερά της αυλής και κάθισε σε ένα παγκάκι περιμένοντας . Ένα αίσθημα υγρασίας που ένιωσε στο πίσω μέρος του παντελονιού του τον έκανε να σηκωθεί και να δει ότι, είχε καθίσει πάνω σε μια μισοφαγωμένη ντομάτα, που κάποιο παιδί είχε αφήσει πάνω στο παγκάκι.

Ενώ έβγαζε το μαντίλι του για να σκουπίσει το παντελόνι του από τους χυμούς της ντομάτας, το πιο μικρό από τα δυο του αγόρια έπεφτε στην αγκαλιά του χαρούμενο από τη ξαφνική επίσκεψη του πατέρα του. Σχεδόν αμέσως έφτασε και το άλλο του παιδί. Ύστερα από πέντε περίπου λεπτά συνομιλίας που είχε μαζί τους και αφού δικαιολόγησε, κατά κάποιο τρόπο, την επίσκεψή του στο σχολείο, έφυγε για το εργαστήριό του.

Στο πανεπιστήμιο έφτασε στις δέκα και μισή. Προχώρησε στο δεξιό διάδρομο της αυλής που στο βάθος ήταν το ινστιτούτο της θεωρητικής φυσικής. Στο μεγάλο χωλ τον περίμεναν καμιά δεκαριά φοιτητές. Μόλις τους είδε, θυμήθηκε ότι τους είχε ορίσει για σήμερα, εξετάσεις στο μάθημά του.

--- Καλημέρα σας κύριοι, τους φώναξε από μακριά.

Με συγχωρείτε για την καθυστέρηση, περάστε παρακαλώ.

Αγαπούσε πολύ τους φοιτητές του γιατί δεν είχαν κοινωνικούς ή πολιτικούς ή επιστημονικούς δογματισμούς που είναι τα τρία τέρατα ανάμεσα από τα οποία πρέπει να περάσει η αλήθεια για να θρονιαστεί στο ακατάλυτο βασίλειο της Επιστήμης. Τους συμπαθούσε ακόμη γιατί ήταν ασυμβίβαστοι και επαναστατούσαν προκειμένου να μην στερηθούν από την πολιτεία των μέσων και των γνώσεων, που εκείνος τους πρόσφερε με όλη του την ψυχή, γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι η Επιστήμη είναι η πιο αποδοτική από όλες τις ανθρώπινες επιχειρήσεις.

Οι φοιτητές μπήκαν σε μια αμφιθεατρική αίθουσα και κάθισαν στα πρώτα καθίσματα. Είχαν περάσει δυο ώρες περίπου από τότε που άρχισε να τους εξετάζει.

Τώρα μπροστά από το πίνακα στεκόταν ο τελευταίος φοιτητής και μάλιστα είχε, από πολύ ώρα, τελειώσει τις απαντήσεις των ερωτήσεων του καθηγητή. Ο καθηγητής έμενε σιωπηλός. Για όσους τον ήξεραν, αυτή η κατάσταση αφηρημάδας στην οποία βρισκόταν δεν τους έκανε και μεγάλη εντύπωση γιατί ήταν κάτι το συνηθισμένο.

Σήμερα όμως, έδειχνε να είναι παραπάνω από αφηρημένος, φαινόταν σαν να βρισκόταν σε άλλους κόσμους, σαν σε κατάσταση έκστασης…

Ο φοιτητής που στεκόταν μπροστά από τον πίνακα του είπε :

---Κύριε καθηγητά, έχω απαντήσει σε όλα τα ερωτήματά σας.

---Ναι, ναι παιδί μου, αρκετά καλά, μπορείς να πηγαίνεις, του είπε ο καθηγητής.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΕΦ. 2

 

Η   μ η χ α ν ή  π ο υ  τ α ξ ι δ ε ύ ε ι  σ τ ο  χ ρ ό ν ο

 

Όταν έφυγε και ο τελευταίος φοιτητής, ο καθηγητής κοίταξε το ρολόι του. Μόλις είχε περάσει το μεσημέρι. Σηκώθηκε αργά-αργά και προχωρώντας προς το εργαστήριό του μπήκε μέσα κλειδώνοντας καλά την πόρτα. Ήταν μια στενόμακρη αίθουσα αρκετά μεγάλη. Αριστερά, όπως έμπαινες μέσα, υπήρχε ένα τραπέζι που είχε επάνω του διάφορα χαρτιά γεμάτα σχεδιαγράμματα και υπολογισμούς.

Το εργαστήριο αυτό το είχε συγκροτήσει με μεγάλο κόπο γιατί η κρατική αδιαφορία ελάχιστα τον είχε βοηθήσει, καθώς δεν ήθελε να χάνει τον ωφέλιμο χρόνο του κάνοντας παραχωρήσεις στη ωφελιμιστική νοοτροπία εκείνων που διαθέτουν το χρήμα προερχόμενο είτε από κρατικό ή ιδιωτικό φορέα. Δεν ήθελε να χάνει τον καιρό του στη σύνταξη και υποβολή προγραμμάτων, προϋπολογισμών, εκθέσεων, διαδικασίες που είναι ιδιαίτερα προσφιλείς  στους διευθυντές των αρμόδιων υπηρεσιών, ενώ εκείνος τις απεχθανόταν. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την έγγραφη παρατήρηση που του έκανε πέρυσι η οικονομική υπηρεσία του πανεπιστήμιου καθιστώντας τον μάλιστα και υπόλογο στη δικαιοσύνη επειδή κατανάλωσε πολύ ηλεκτρικό ρεύμα στο εργαστήριό του. Ήταν τότε που μελετούσε ένα ειδικό κράμα πυριτίου το οποίο χρησιμοποίησε, όπως θα δούμε παρακάτω, στην κατασκευή της χρονομηχανής.

Άναψε την πίπα του και προχώρησε προς το κέντρο της αίθουσας. Στο σημείο αυτό άρχισε να φέρνει βόλτες γύρω από μια παράξενη διάφανη σφαίρα διαμέτρου ενός περίπου μέτρου. Η σφαίρα αυτή ήταν κατασκευασμένη από διάφανο πλαστικό υλικό μεγάλης αντοχής, πάχους δέκα χιλιοστών και ακουμπούσε στο έδαφος με τρία, επίσης πλαστικά πόδια.

Τη σφαίρα αυτή έζωναν εξωτερικά, τρία κυκλικά κάγκελα φτιαγμένα από συμπιεσμένες ίνες πυριτίου μεγάλης μηχανικής αντοχής, που διασταυρώνονταν μεταξύ τους κατά εκατόν είκοσι μοίρες και πάνω σ’αυτά στηριζόταν η διάφανη σφαίρα. Μέσα στη σφαίρα αυτή και ακριβώς στο σημείο του γεωμετρικού της κέντρου υπήρχε ένα αναπαυτικό κάθισμα.

Έτσι, η σφαίρα αυτή έμοιαζε με τη μορφή που έχει ένα άτομο της ύλης με τρία ηλεκτρόνια, με τις τροχιές τους,  και τον πυρήνα του στο κέντρο, ή με ένα ηλιακό σύστημα τριών πλανητών με τον ήλιο στη θέση του καθίσματος.

Τα τρία κάγκελα, δηλαδή οι τρεις τροχιές, αποτελούσαν τις τρεις διαστάσεις του χώρου, ενώ η θέση του πυρήνα, εκεί δηλαδή που βρισκόταν το κάθισμα, αποτελούσε τη διάσταση του χρόνου που θα παραβίαζε η χρονομηχανή.

Μπροστά από το κάθισμα υπήρχε ένα ταμπλό με πολύπλοκα όργανα. Ξεχώριζαν δυο ψηφιακά ρολόγια που έδειχναν και μετρούσαν, με απόλυτη ακρίβεια, τα χρόνια, τους μήνες, τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και τα δέκατα του δευτερολέπτου. Το ένα ρολόι προοριζόταν να δείχνει την πραγματική ώρα και τις χρονολογίες, ενώ το άλλο θα έδειχνε την ώρα και τις χρονολογίες μέσα στις οποίες θα ταξίδευε η μηχανή και ο επιβάτης της.

Αυτή, σε γενικές γραμμές, ήταν η μηχανή που είχε κατασκευάσει ο καθηγητής Μινωίτης, με την οποία μπορούσε να ταξιδεύει μέσα στο χρόνο.

Προκειμένου η μηχανή αυτή να μπορέσει να σπάσει το φράγμα του χρόνου, έπρεπε οι παλμικές της δονήσεις να φτάσουν, τουλάχιστον, στα επίπεδα που δονείται το φως, που όπως ξέρουμε η ταχύτητά του είναι τριακόσια εκατομμύρια μέτρα το δευτερόλεπτο.

Σ’αυτές τις ταχύτητες φαίνονται τα αποτελέσματα της θεωρίας της σχετικότητας του χρόνου. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν αυτοδιεγειρόμενοι φωτοηλεκτρικοί διακόπτες όλου του φάσματος του φωτός, ορατού και αόρατου.

Οι διακόπτες αυτοί, με την ασύλληπτα μεγάλη ταχύτητα λειτουργίας τους, τροφοδοτούσαν με υψίσυχνο ηλεκτρικό ρεύμα τα πηνία που είχαν περιτυλιχθεί γύρω από τα τρία κάγκελα της μηχανής.

Πιπιλίζοντας σχεδόν μηχανικά την πίπα του, ο καθηγητής σκεφτόταν αν τελικά έπρεπε να πραγματοποιήσει την απόφασή του.

Όλος ο επιστημονικός κόσμος της υδρογείου, εδώ και πενήντα περίπου χρόνια, έχει αρχίσει ένα σκληρό αγώνα για τη λύση του ενεργειακού προβλήματος.

Μέχρι σήμερα ,όλες οι λύσεις που προτάθηκαν αποδείχθηκαν προσωρινές και δεν έλυναν ουσιαστικά το πρόβλημα για το οποίο αναμενόταν να ξεσπάσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος που θα ήταν και ο τελευταίος, γιατί θα γινόταν με πυρηνικά όπλα.

Ο καθηγητής Μινωίτης ήταν αυθεντία στην ειδικότητά του. Είχε πάρει βραβείο Νόμπελ για τις εργασίες του πάνω στις εφαρμογές της θεωρίας της σχετικότητας του Αινστάιν. Όλοι του έλεγαν, από τα μέσα ενημέρωσης, να ασχοληθεί με το ενεργειακό πρόβλημα γιατί πίστευαν στις ικανότητές του και γιατί τον θεωρούσαν τον μόνο ικανό να καταλήξει σε κάποιο θετικό αποτέλεσμα.

Αυτά έλεγαν καθημερινά οι εφημερίδες και κατά κάποιο τρόπο θεωρούσε ένοχο τον εαυτό του για την αδιαφορία του. Όμως, δεν μπορεί κανείς να προγραμματίσει τη διάθεση ενός επιστήμονα ώστε να ασχοληθεί με το άλφα ή το βήτα θέμα.

Η επιστημονική έρευνα δεν είναι ποτέ κατευθυνόμενη, δεν γίνεται ποτέ κατά παραγγελία.

Κάθε επιστήμονας που κλείνεται μέσα στο εργαστήριό του για να ερευνήσει κάποιο πρόβλημα ξεκινά από ένα εσωτερικό πόθο, από έναν έρωτα για το στόχο του. Τόση είναι η έλξη για το στόχο αυτό, ώστε η σκέψη του δεν τον εγκαταλείπει ούτε την ώρα του περιπάτου, της καθημερινής δουλειάς και του ύπνου πολλές φορές ακόμη. Μόνο τότε ελπίζει να έχει καρπούς από την έρευνα που κάνει. Ελπίζει χωρίς να είναι βέβαιος ότι θα καταλήξει και μάλιστα σε ορισμένο χρόνο, σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει καμιά μέθοδος ή συνταγή για να ανακαλύψεις το ζητούμενο και είναι βλακώδες να θεωρείται ο επιστήμονας σαν μια μήτρα που γεννά ανακαλύψεις. Για το ενεργειακό πρόβλημα ο καθηγητής Μινωίτης δεν ένιωθε κανένα τέτοιο πόθο και δεν είχε ποτέ του ασχοληθεί. Τον είχε απορροφήσει εδώ και πολλά χρόνια, η πρακτική εφαρμογή της σχετικότητας του χρόνου…

Ήξερε από τη θεωρία του μεγάλου Αινστάιν ότι ο χρόνος, δηλαδή το σήμερα, το χθες ή το αύριο, δεν έχει απόλυτη αξία και ότι ο χρόνος κυλάει διαφορετικά για δυο ανθρώπους, που ο ένας είναι δυστυχισμένος και ο άλλος ευτυχισμένος. Ήξερε ότι ένα έντομο μπορεί να γεννηθεί, να ζήση τη ζωή του, να γεννήσει απογόνους και να πεθάνει μέσα σε λίγες ώρες χρόνος που αντιπροσωπεύει ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής του. Μια χελώνα μπορεί να χρειαστεί πάνω από 200 χρόνια για να κάνει αυτά που έκανε το έντομο. Έτσι, το έντομο και η χελώνα θα είχαν μια πολύ διαφορετική αντίληψη του χρόνου, αν μπορούσαν να την εκφράσουν. Ήξερε ακόμη ότι για έναν άνθρωπο που θα ταξιδέψει στο διάστημα το ρολόι του θα δείχνει διαφορετική ώρα από τα ρολόγια των ανθρώπων που έμειναν στη γη και δεν ταξίδεψαν.

Δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια δούλεψε σκληρά για να αποδείξει στην πράξη αυτές τις απόψεις.

Επιτέλους μπορούσε να νιώθει υπερήφανος για την τελευταία του επιστημονική κατάκτηση.

Έφτιαξε τη μηχανή που ταξιδεύει στο χρόνο!

Ζωντανή απόδειξη της επιτυχίας του αυτής είναι η μηχανή που βρίσκεται στη μέση του εργαστηρίου του και ένας γερασμένος γάτος, που είναι ένα από τα τέσσερα γατάκια που γέννησε πριν από μια βδομάδα η γάτα του…

Ποιος ξέρει τι θα ένιωσε το γατάκι αυτό, που τώρα είναι γερασμένο, όταν ταξίδεψε για τρία λεπτά με τη μηχανή αυτή στο μέλλον.

Τι συναρπαστικό θέαμα θα πρέπει να ήταν το γρήγορο πέρασμα του χρόνου !

Εκείνο όμως που απασχολούσε τον καθηγητή, ήταν αν θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω, στην εποχή του, ύστερα από ένα τέτοιο ταξίδι.

Η σκέψη αυτή έκανε τον καθηγητή να ανάψει τη πίπα του και να προχωρήσει προς το μαυροπίνακα που βρισκόταν στο βάθος του εργαστηρίου. Πιάνοντας σχεδόν μηχανικά μια κιμωλία άρχισε να τον γεμίζει με σχήματα και μαθηματικές εξισώσεις.

Ξαναέγραψε το αποτέλεσμα των πράξεων εκείνων από τις οποίες έβγαινε ο μαθηματικός τύπος που του έδινε την ταχύτητα του χρόνου μέσα στον οποίο θα ταξίδευε η χρονομηχανή. Στον τύπο αυτό υπήρχε μια τετραγωνική ρίζα. Η χρονομηχανή, όπως την είχε κατασκευάσει και δοκιμάσει με πειραματόζωο τη γάτα, χρησιμοποιούσε το θετικό αποτέλεσμα της τετραγωνικής ρίζας και έτσι η μηχανή ταξίδευε στο μέλλον.

Τι θα γινόταν όμως αν χρησιμοποιούσε στη λειτουργία της μηχανής την αρνητική τιμή της τετραγωνικής ρίζας;

---“ Μα βέβαια, φώναξε ο καθηγητής σχεδόν ξεφωνίζοντας και πηδώντας από τη χαρά του σαν μικρό παιδί που κατάφερε να συναρμολογήσει το παιχνίδι του. Αν στη λειτουργία της μηχανής εφαρμόσω την αρνητική τιμή της τετραγωνικής ρίζας, τότε η μηχανή θα ταξιδεύει και προς τα πίσω δηλαδή στο παρελθόν ” .

Προχώρησε με συγκίνηση προς τη μηχανή, ξεβίδωσε ένα μικρό καπάκι που ήταν πάνω στο ταμπλό και με μια τσιμπίδα ξεκόλλησε δυο καλώδια, ένα κόκκινο και ένα μαύρο και τους άλλαξε τη θέση μεταξύ τους. Η αντίθετη αυτή τοποθέτηση των καλωδίων, ισοδυναμούσε στην πράξη με την εφαρμογή της αρνητικής τιμής της τετραγωνικής ρίζας.

Ύστερα έπιασε την πρόωρα γερασμένη γάτα και με δυο λουριά τη καθήλωσε στο κάθισμα της μηχανής . Ρύθμισε τη μηχανή για να λειτουργήσει ακριβώς για τρία λεπτά και αφού απομακρύνθηκε πίεσε ένα κουμπί τηλεχειρισμού.

Η μηχανή άρχισε να τραντάζεται, ενώ ένας διαπεραστικός ήχος γέμισε την αίθουσα του εργαστηρίου. Σχεδόν αμέσως η χρονομηχανή με τον επιβάτη της άρχισε να φωτοβολεί λες και την είχαν περιλούσει με μια έντονα φωσφορίζουσα ουσία. Ο καθηγητής είχε ακουμπήσει στον τοίχο του εργαστηρίου και με σφιγμένα τα χείλη του από την αγωνία, παρακολουθούσε ένα χρονόμετρο. Όταν πέρασαν τα τρία λεπτά, κοίταξε προς τη χρονομηχανή. Αυτό που αντίκρισε ήταν κυριολεκτικά θαυμάσιο. Ένα μικρό γατάκι βρισκόταν στο κάθισμα, όπως ακριβώς ήταν πριν ταξιδέψει στο μέλλον.

Πολύ ευχαριστήθηκε ο καθηγητής που μπόρεσε να λύσει τη μικρή αυτή και σπουδαία λεπτομέρεια όχι μόνο για τη σωστή λειτουργία της χρονομηχανής του αλλά κυρίως γιατί ξανάδωσε τα νιάτα στο πανέμορφο γατάκι.

Τοποθέτησε ένα διπλό διακόπτη στα δυο εκείνα καλώδια ώστε να μπορεί να τους αλλάζει τη θέση

μεταξύ τους, για να ταξιδεύει έτσι προς το μέλλον, αλλά και να μπορεί φυσικά να επιστρέψει.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΕΦ.3

 

Τ α ξ ί δ ι  σ τ ο   χ ρ ό ν ο

 

Για μια στιγμή δίστασε. Σκέφτηκε όμως το υπουργικό συμβούλιο και την ευθύνη του ως επιστήμονα και έτσι βρήκε το θάρρος για να πάρει τη μεγάλη απόφαση.

Προχώρησε προς τη μηχανή και κάθισε στο κάθισμα.

Σ’ αυτή τη θέση είχε καθίσει πολλές φορές, χωρίς όμως ποτέ να βάλει μπροστά τη χρονομηχανή και αναλογιζόταν τη στιγμή που θα έσπαγε το φράγμα του χρόνου και ένας μικρός φόβος ήταν ήρεμα κουρνιασμένος μέσα στο στομάχι του.

Αφού δέθηκε με τις ζώνες ασφαλείας, ανέπνευσε βαθιά και με σταθερό χέρι γύρισε το διακόπτη που έβαζε μπροστά τη χρονομηχανή.

Ένας ρυθμικός βόμβος άρχισε να ακούγεται, ενώ τα στηρίγματα που πατούσαν τα πόδια του άρχισαν να δονούνται. Σε λίγο η δόνηση αυτή άρχισε να απλώνεται σ’ ολόκληρη τη χρονομηχανή, καθώς και τον ίδιο τον καθηγητή ενώ ο θόρυβος γινόταν όλο και πιο ενοχλητικός από την αυξανόμενη προοδευτικά οξύτητά του.

Η δόνηση μεταδιδόταν στο σώμα του,ώστε όλο του το κορμί άρχισε να δονείται σε συντονισμό με τη μηχανή. Κάποτε ο ενοχλητικός εκείνος θόρυβος έπαυσε να ακούγεται, γιατί έγινε τόσο οξύς που τα αυτιά του δεν μπορούσαν να τον ακούσουν πια. Αυξάνοντας τη ταχύτητα της μηχανής, άρχισαν να επιδρούν σ’ αυτήν και στον επιβάτη της οι υψηλές δονήσεις που βρίσκονται στη περιοχή του ορατού φάσματος του φωτός.

Έτσι τα πάντα μέσα στη μηχανή, τα όργανα ελέγχου, η διάφανη σφαίρα ολόκληρη, και ο ίδιος ο καθηγητής άρχισαν να φωτοβολούν. Όσο μεγάλωνε η ταχύτητα της μηχανής, το φως εκείνο άλλαζε χρώματα. Στην αρχή είχε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα, έπειτα έγινε πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε και τελικά μενεξεδί, μέχρι που δεν φαινόταν πια.

Στην πραγματικότητα όμως, το φως εκείνο δεν φαινόταν, όχι γιατί δεν υπήρχε, αλλά γιατί, εξαιτίας της πολύ μεγάλης ταχύτητας η χρονομηχανή είχε προχωρήσει στην περιοχή του αόρατου φάσματος του φωτός.

Ελεύθερος τώρα από κάθε δεσμό με την ύλη, ελεύθερος από τον περιορισμό των τεσσάρων διαστάσεων του χωροχρόνου ο καθηγητής, που ήταν μόνο φως, ταξίδευε μέσα στο χρόνο.

Η χρονομηχανή έτρεχε στο χρόνο, γρήγορη σαν το φως, περισσότερο από το φως, ενωμένη και χωρισμένη από ένα κόσμο γεμάτο από την ίδια τη δύναμη της ταχύτητάς της που αποτελούσε μέρος και δεν αποτελούσε, του χώρου και του χρόνου που διέσχιζε. Τρέχοντας μ’αυτή τη ταχύτητα μέσα στο χρόνο ο καθηγητής Μινωίτης και η χρονομηχανή του είχαν γίνει αόρατοι.

Έτσι εξηγούνται πολλά γεγονότα που έχουν σχέση μ’αυτή τη φάση του ταξιδιού μέσα στο χρόνο. Όμως σας παρακαλώ, όσοι ακούτε ή διαβάζετε το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου να αναλογισθείτε τα παρακάτω, που σίγουρα θα έχετε πληροφορηθεί.

Θυμάστε ότι κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, το 1943, το αρχηγείο του πολεμικού ναυτικού των Η.Π.Α έκανε στη Φιλαδέλφεια ένα απόρρητο πείραμα, που είχε σαν αποτέλεσμα να κάνει αόρατο ένα ολόκληρο αντιτορπιλικό μαζί με το πλήρωμά του; Eνα δραστικό ενεργειακό πεδίο σφαιρικού σχήματος που εκτεινόταν από την πρύμη μέχρι την πλώρη και από τα ύφαλα μέχρι το ψηλότερο κατάρτι του πλοίου το περιέκλειε μαζί με όλο του το πλήρωμα. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στο πλοίο εκείνο φαινόταν αμυδρά. Από όσους επέζησαν από το πλήρωμα του αντιτορπιλικού πολλοί τρελάθηκαν, ένας πέρασε μέσα από τον τοίχο του σπιτιού του, μπροστά στα γουρλωμένα μάτια της γυναίκας του, και πολλοί κάηκαν επειδή τυχαία ήλθαν σε επαφή με κάποια μαγνητική πυξίδα.

Ο κύκλος του μυστηρίου που κάλυπτε αυτό το πείραμα της Φιλαδέλφειας ξαναβγήκε στο προσκήνιο με τη πρόταση ενός άλλου πειράματος που με απόλυτη μυστικότητα θα γινόταν ένα ταξίδι στο χρόνο από την κυβέρνηση της Αμερικής. Το σενάριο, τότε, απαιτούσε μια στρατιωτική αεροπορική βάση αντί της ναυτικής βάσης της Πενσυλβανίας, ένα βιβλίο και δήθεν μάρτυρες με τελικό στόχο τον έλεγχο του χωροχρόνου πριν από τη λήξη της δεύτερης χιλιετίας.

Θυμάστε επίσης, τις περιγραφές όλων εκείνων που ισχυρίζονται ότι είδαν ιπτάμενους δίσκους ή γενικά τα λεγόμενα αντικείμενα άγνωστης ταυτότητας ;

Ναι, έτσι είναι, όπως ήδη αρχίσατε να διαισθάνεστε. Οι λεγόμενοι ιπτάμενοι δίσκοι είναι μηχανές φτιαγμένες από λογικά ανθρώπινα όντα αλλά όχι από άλλους πλανήτες. Είναι γήινοι άνθρωποι που ζουν σε άλλες εποχές και που μεταναστεύουν σε μια άλλη χρονική διάσταση, δηλαδή σε μια άλλη εποχή πάνω στη γη. Το θέμα αυτό θα το δούμε καλύτερα στο τέλος αυτής της περιπέτειας, επειδή έχει να κάνει με ορισμένα δραματικά γεγονότα σχετικά με το μέλλον του ανθρώπου πάνω στο πλανήτη μας και που ο καθηγητής Μινωίτης τα έζησε κατά το ταξίδι του μέσα στο χρόνο.

Kοίταξε τα όργανα ελέγχου και με ικανοποίηση είδε ότι όλα πήγαιναν πολύ καλά.Το ρολόι που έδειχνε την πραγματική ώρα έγραφε:

Έτος 2060 , Μήνας Μάρτιος 26

Ώρα 15,45’ και 15’’

Κοιτάζοντας το άλλο ρολόι, εκείνο δηλαδή που έδειχνε την ώρα του μέλλοντος διάβασε:

Έτος 2060 , Μήνας Μάρτιος 26

Ώρα 15,50’ και 15’’

Με τη ταχύτητα, λοιπόν, αυτή που έτρεχε η χρονομηχανή, ο καθηγητής Μινωίτης προπορευόταν στο χρόνο κατά πέντε λεπτά σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.

Άφησε τη μηχανή να τρέχει μ’αυτή τη ταχύτητα μέσα στο χρόνο για λίγο. Ξαφνικά, τα πάντα βρέθηκαν στο σκοτάδι, δεν έβλεπε απολύτως τίποτα, ενώ τις αισθήσεις του τις ένιωθε να λειτουργούν κανονικά. Διατηρώντας την ψυχραιμία του έμεινε ακίνητος στη θέση αυτή και το σκοτάδι δεν άργησε να διαλυθεί. Κατάλαβε ότι είχε περάσει, τόσο γρήγορα, η πρώτη νύχτα του ταξιδιού. Αυτό το βεβαιώθηκε όταν κοίταξε το ρολόι του μέλλοντος που έγραφε

Έτος 2060 , Μήνας Μάρτιος 27

Ώρα 7,35’ και 10’’

Διατήρησε ακόμη για λίγο αυτή τη ταχύτητα ώστε να προσαρμόσει τον οργανισμό του στη τρομερή επιτάχυνση με την οποία παραβίαζε το χρόνο. Σύντομα ένιωσε πως συνήθισε σ’αυτήν τη κατάσταση και τον διαπέρασε ένα αίσθημα ηρεμίας και άνεσης. Γυρίζοντας δεξιότερα το μοχλό της ταχύτητας ένιωσε ένα καινούργιο πρόσθετο βάρος στο σώμα του, ενώ κοιτάζοντας προς το παράθυρο του εργαστηρίου του το έβλεπε για μια στιγμή φωτισμένο και αμέσως μετά σκοτεινό, λες και ανοιγόκλεινε ρυθμικά τα μάτια του. Ήταν οι μέρες που διαδέχονταν τις νύχτες. Με την ταχύτητα αυτή μέσα στο χρόνο, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τις εναλλαγές των ημερών και πολύ περισσότερο, εκείνες των ωρών, των λεπτών και των δευτερολέπτων, ενώ κάθε τόσο παρουσιαζόταν και άλλος μήνας και στη συνέχεια και άλλος χρόνος.

Το ρολόι του μέλλοντος έδειχνε ότι βρισκόταν στον μήνα Νοέμβριο του έτους 2060, ενώ το άλλο ρολόι έδειχνε ότι είχαν περάσει μόλις είκοσι τρία λεπτά από την αρχή αυτής της περιπέτειας.

Τι συναρπαστικό ταξίδι μέσα στο χρόνο, σκέφτηκε. Τι μπορεί να καταφέρει ο ανθρώπινος νους!

Δεν είχε καλά-καλά τελειώσει τις σκέψεις του αυτές και φάνηκε ο Δεκέμβρης. Καλά Χριστούγεννα, σκέφτηκε και αμέσως καλή Πρωτοχρονιά…

Γυρίζοντας ακόμη δεξιότερα το μοχλό της ταχύτητας της χρονομηχανής έβλεπε να αλλάζουν τόσο γρήγορα οι αριθμοί που έδειχναν τους μήνες, που μόλις μπορούσε να τους παρακολουθήσει, ενώ κάθε τόσο παρουσιαζόταν και άλλος χρόνος, 2061,2062,……2065……2069,

2070,2071,2072………..2075……2078……2080.

Ο καθηγητής Μινωίτης αναλογίστηκε το σκοπό του ταξιδιού αυτού και θέλησε να σταματήσει σ’αυτή τη χρονολογία.

Γύρισε, για λίγο, το μοχλό της ταχύτητας προς τα πίσω. Ένα αίσθημα συγκρούσεως με το κενό γέμισε το σώμα του. Άρχισε πάλι να διακρίνει, πάνω στο ρολόι, την εναλλαγή των μηνών και αργότερα και των ημερών. Από το παράθυρο του εργαστηρίου του άρχισε να φαίνεται, σαν ανοιγοκλείσιμο των ματιών του, η αλλαγή της μέρας με τη νύχτα. Η χρονομηχανή και ο επιβάτης της άρχισαν να φωτοβολούν με χρώματα που άλλαζαν από το μενεξεδί στο μπλε, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και στο τέλος βαθύ κόκκινο.

Στη συνέχεια, όσο μίκραινε η ταχύτητα της μηχανής, άρχισε να ακούγεται ο διαπεραστικός εκείνος ήχος που του περόνιαζε τα αυτιά. Όσο φρενάριζε η χρονομηχανή, ο ήχος αυτός γινόταν όλο και πιο υποφερτός, μέχρι που στις χαμηλές συχνότητές του έπαυσε να ακούγεται.

Οι δονήσεις της μηχανής έγιναν τώρα μηχανικοί κραδασμοί, που την έκαναν να τραντάζεται συθέμελα.

Γυρίζοντας ακόμη περισσότερο προς τα πίσω το μοχλό της ταχύτητας, φάνηκε πάνω στο ρολόι η εναλλαγή των δευτερολέπτων. Ο μοχλός της ταχύτητας βρισκόταν λίγο πριν τη θέση μηδέν και φέρνοντάς τον με προσοχή σ’ αυτή τη θέση η μηχανή σταμάτησε.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΕΦ. 4

 

Η  π ε ρ ι σ τ ρ ο φ ή    τ η ς    γ η ς  π α ρ ά γ ει  ε ν έ ρ γ ε ι α

 

Κοίταξε το ρολόι του μέλλοντος που έγραφε :

Έτος 2080, Μήνας Φεβρουάριος 15

Ώρα 14, 20’ και 25’’

Η μηχανή βρισκόταν μέσα στο εργαστήριο, ενώ έξω έβρεχε. Προχώρησε προς τη πόρτα του εργαστηρίου και προσπάθησε να την ανοίξει με το κλειδί του. Μόλις το έβαλε στη κλειδαριά και το γύρισε, διαπίστωσε με συγκίνηση ότι η πόρτα άνοιξε με μεγάλη ευκολία. Μέχρι την ημερομηνία εκείνη, τουλάχιστον, δεν θα έχουν αλλάξει τη κλειδαριά αυτής της πόρτας σκέφτηκε συγκινημένος.

Προχώρησε προς την έξοδο και βρέθηκε στην αυλή του πανεπιστημίου. Τίποτε το ιδιαίτερο δεν είχε αλλάξει στο περιβάλλον αυτό, εκτός από την εξωτερική όψη των κτιρίων που φαινόταν αρκετά παραμελημένη. Τα φύλλα των δένδρων είχαν χάσει το πράσινο χρώμα τους, λες και υπέφεραν από κάποια ασθένεια. Βγήκε έξω στο δρόμο όπου ήταν σταματημένα αρκετά αυτοκίνητα, όλα μικρού μεγέθους. Πλησίασε ένα και το πρώτο πράγμα που παρατήρησε ήταν ότι δεν είχε εξάτμιση. Έψαξε γύρω από το αυτοκίνητο για το γνωστό στόμιο του ντεπόζιτου της βενζίνης, αλλά δεν υπήρχε. Αντιθέτως στη θέση του υπήρχε μια ηλεκτρική πρίζα. Λίγο πιο πέρα κάποιος έμπαινε μέσα σε ένα άλλο αυτοκίνητο.

Πλησίασε με προσποιητή αδιαφορία και προσπαθούσε να καταλάβει κάτι σχετικό με τον τρόπο λειτουργίας του. Το αυτοκίνητο εκείνο ξεκίνησε αθόρυβα, χωρίς ίχνος οσμής πετρελαίου ή βενζίνης. Περπάτησε λίγο πιο πέρα, κατά μήκος του πεζοδρομίου, και στην πρώτη γωνιά του δρόμου ήταν σταματημένο ένα αυτοκίνητο με ανοικτό το καπώ της μηχανής. Ένας άνδρας κάτι έφτιαχνε. Με την πρώτη ματιά βεβαιώθηκε ότι το ηλιακό αυτοκίνητο ήταν μια πραγματικότητα. Ολόκληρη η εξωτερική του επιφάνεια ήταν σκεπασμένη με ένα είδος μωσαϊκού από μικρά τετράγωνα πλακίδια γκρίζου χρώματος. Τα πλακίδια αυτά ήταν φωτοβολταϊκά κύτταρα που μετέτρεπαν το φως του ήλιου σε ηλεκτρικό ρεύμα.

Δεν υπήρχε κινητήρας, τουλάχιστον όπως τον ξέρουμε, έστω και σαν ηλεκτρικό μοτέρ, ούτε κινούμενα μέρη μηχανής. Ένας αρκετά χονδρός κύλινδρος μήκους μισού περίπου μέτρου, που ήταν τοποθετημένος στο χώρο της μηχανής και ακριβώς κατά μήκος του άξονα συμμετρίας του αυτοκινήτου, αποτελούσε τον κινητήριο μηχανισμό. Στον κύλινδρο αυτό είχαν περιτυλιχθεί δυο ηλεκτρικά πηνία, το ένα πάνω στο άλλο, που όταν έπαιρναν το ηλεκτρικό ρεύμα από τα φωτοβολταϊκά κύτταρα, δημιουργούσαν μια ισχυρή ηλεκτρομαγνητική δύναμη προς τα εμπρός ή προς τα πίσω, ανάλογα με την πολικότητα του ρεύματος.

Η δύναμη αυτή κινούσε, ή καλύτερα ωθούσε το αυτοκίνητο. Στη θέση του συμπλέκτη υπήρχε ένα μπουτόν, ηλεκτρικός διακόπτης, που έδινε ή έκοβε το ρεύμα και ρύθμιζε την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος . Καταλαβαίνετε ότι δεν υπήρχε ούτε διαφορικό, ούτε κιβώτιο ταχυτήτων, αφού οι τροχοί δεν είχαν δική τους κίνηση.

Όταν ύστερα από πολλή ώρα, ο άνθρωπος εκείνος που κάτι έφτιαχνε σ’αυτό το αυτοκίνητο τελείωσε, μπήκε μέσα για να φύγει. Εκείνο που έκανε τον καθηγητή Μινωίτη να μείνει με το στόμα ανοικτό ήταν ο τρόπος που βγήκε από το παρκάρισμα. Το αυτοκίνητο, εντελώς αθόρυβα, σηκώθηκε στον αέρα, πάνω από τα άλλα αυτοκίνητα, και όταν με μια πλάγια κίνηση βρέθηκε πάνω ακριβώς από τη λωρίδα κυκλοφορίας, κατέβηκε και αφού ακούμπησαν οι τροχοί στο έδαφος, έφυγε. Για να μπορεί να κάνει αυτούς τους ελιγμούς υπήρχαν τέσσερις παρόμοιοι προωθητικοί κύλινδροι τοποθετημένοι κάτω από το αυτοκίνητο και ανά ένας δίπλα από κάθε τροχό, με κατεύθυνση προς τα πάνω. Τα αυτοκίνητα αυτά μπορούσαν να πετούν κυριολεκτικά στον αέρα.

Ο καθηγητής Μινωίτης δεν είχε καλά-καλά συνέλθει από την έκπληξη που του είχε προκαλέσει το ηλιακό αυτοκίνητο, όταν άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι και να φυσάει ένας παγωμένος άνεμος που τον έκανε να τρέμει από το κρύο. Πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου ο παγωμένος αέρας φυσούσε λιγότερο. Το κρύο όμως του περόνιαζε κυριολεκτικά το κορμί και αποφάσισε να γυρίσει στη χρονομηχανή του για να ταξιδέψει στο καλοκαίρι αυτού του χρόνου.

Όσο πλησίαζε στο πανεπιστήμιο, τόσο του άρεσε το κάθε τι που έβλεπε στο χιονισμένο περίπατό του, όπως τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν αθόρυβα και που όταν στην πορεία τους συναντούσαν λιμνασμένα νερά ή άλλο εμπόδιο σηκώνονταν στον αέρα και τα προσπερνούσαν. Τα λεωφορεία που κυκλοφορούσαν γεμάτα κόσμο, αλλά χωρίς οδηγό. Τα χνωτισμένα από τη ζέστη τζάμια των σπιτιών, χωρίς πουθενά να υπάρχουν καμινάδες που να βγάζουν καπνό…

Όσο προχωρούσε και έβλεπε όλα αυτά τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, άρχισε να θέλει να παραμείνει ακόμη σ’αυτήν την εποχή του χειμώνα.

Άλλωστε, δεν ξεχνούσε ότι ο σκοπός του ταξιδιού του ήταν το ενεργειακό και ότι η εποχή που μετρά για το ενεργειακό είναι κυρίως ο χειμώνας.

Μ’αυτές τις σκέψεις, περπατώντας, έφτασε μπροστά από ένα μεγάλο ισόγειο κτίριο όπου έμπαιναν και έβγαιναν πολλοί άνθρωποι. Τόσο η περιέργεια, όσο και η ελπίδα ότι μέσα σ’αυτό το κτίριο θα έκανε λιγότερο κρύο, έκαναν τον καθηγητή Μινωίτη να θελήσει να μπει μέσα. Στην είσοδο δεν υπήρχε κανείς και αυτό του έδωσε κουράγιο να προχωρήσει. Περνώντας τη μεγάλη σιδερένια πόρτα της εισόδου βρέθηκε σε ένα υαλόφρακτο προθάλαμο, που το δάπεδό του ήταν στρωμένο με ένα μαύρο δερμάτινο υλικό. Στον απέναντι της εισόδου τοίχο, ήταν ζωγραφισμένη μια θαυμάσια παράσταση που έδειχνε με ωραίο και πρωτότυπο τρόπο το νόμο του Νεύτωνα για τη παγκόσμια έλξη. Η παράσταση αυτή του κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον να θέλει να δει τι γινόταν μέσα στο κτίριο. Βαδίζοντας στο μοναδικό διάδρομο έφτασε μπροστά από μια φαρδιά ξύλινη πόρτα που πίσω της ακουγόταν ένα μονότονο βουητό .

Η πόρτα φαινόταν ξεκλείδωτη και σπρώχνοντάς την βρέθηκε μέσα σ’ ένα πανύψηλο υπόστεγο, στη μέση του οποίου φαινόταν να αιωρείται ένα μεγάλου μήκους εκκρεμές που στο κάτω άκρο του υπήρχε μια τεράστια λαμπερή σφαίρα, διαμέτρου περίπου πέντε μέτρων. Στην κορυφή του εκκρεμούς, εκεί που είναι ο άξονας αιώρησής του, ήταν προσαρμοσμένη μια κλασική ηλεκτρογεννήτρια που με ένα σύστημα γραναζιών έπαιρνε κίνηση από το εκκρεμές και περιστρεφόταν με μεγάλη ταχύτητα, κρίνοντας από το βουητό που έκανε.

Στην αρχή, ο καθηγητής Μινωίτης δεν μπορούσε να εξηγήσει το σκοπό και πολύ περισσότερο τη λειτουργία εκείνου του μηχανισμού.

Διάφορες ομιλίες που άκουσε τον ανάγκασαν να κρυφτεί πίσω από ένα πάγκο που βρισκόταν δίπλα του. Σχεδόν αμέσως, μπήκαν μέσα σ’αυτό το χώρο καμιά δεκαριά άνθρωποι και ένας απ’αυτούς άρχισε να μιλά στους υπόλοιπους, ενώ όλοι τους κοίταζαν τον παράξενο εκείνο μηχανισμό. Περίπου, τους έλεγε τα εξής:

---Η μηχανή που βλέπετε και την οποία έχετε σπουδάσει στη θεωρία είναι μια μηχανή παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και για το σκοπό αυτό εκμεταλλεύεται την περιστροφή της γης.

Στο άκουσμα των λέξεων αυτών από το στόμα του ανθρώπου εκείνου, ο καθηγητής Μινωίτης έμεινε άναυδος. Μα είναι δυνατόν; σκέφτηκε. ¨Όμως ο ομιλητής συνεχίζοντας έλεγε :

---“Την αρχή λειτουργίας μιας τέτοιας μηχανής η ανθρωπότητα την είχε εφαρμόσει, για άλλους λόγους, από την αρχαιότητα, όταν κάποιος φυσικός Φουκώ κρέμασε από το καμπαναριό μιας εκκλησίας ένα κατακόρυφο εκκρεμές, προκειμένου να αποδείξει την περιστροφή της γης. Αυτό το πέτυχε γιατί το εκκρεμές όταν αιωρείται διατηρεί, όπως ξέρετε, σταθερό το επίπεδο αιώρησής του, χωρίς δηλαδή να ακολουθεί την περιστροφή της γης.

Εμείς εδώ κάνουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα αλλά για να έχουμε ένα δυνατά σταθερό επίπεδο αιώρησης του εκκρεμούς χρησιμοποιούμε για αιωρούμενη μάζα αυτήν εδώ τη σφαίρα που αποτελείται από ειδικούς πυρήνες ατόμων και που φαντάζεστε, ότι μπορεί να ζυγίζει όσο ολόκληρο το νησί μας..

Η κορυφή του άξονα του εκκρεμούς, που όπως είπαμε δεν ακολουθεί την περιστροφή της γης συνδέεται με τον άξονα μιας ηλεκτρογεννήτριας.

Καθώς περιστρέφεται η γη περιστρέφεται και το κέλυφος της γεννήτριας γύρω από τον άξονά της που παραμένει ακίνητος.

Όλοι εμείς που βρισκόμαστε έξω από το επίπεδο αιώρησης του εκκρεμούς και περιστρεφόμαστε μαζί με τη γη, βλέπουμε τον άξονα της γεννήτριας να περιστρέφεται.

Η περιστροφή αυτή πολλαπλασιάζεται με σύστημα οδοντωτών τροχών, και έτσι έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε από τη μηχανή αυτή ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας που τοπικά εδώ το νησί μας χρειάζεται, αλλά και να διατηρεί συγχρόνως σε συνεχή αιώρηση το εκκρεμές ”.

Τα λόγια του ομιλητή τον έκαναν να νομίζει ότι ονειρευόταν, όμως η λειτουργία της μηχανής αυτής που έβλεπε μπροστά του τον έφερε στην πραγματικότητα.

Συνεχίζοντας ακόμη ο ομιλητής εκείνος έλεγε :

---“ Αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι η απόδοση των μηχανών αυτών εξαρτάται από τη θέση πάνω στη γη όπου είναι εγκατεστημένες δηλαδή από το γεωγραφικό πλάτος του τόπου. Επομένως παρόμοιες μηχανές που έχουν εγκατασταθεί στους πόλους της γης θα έχουν το μεγαλύτερο δυνατό βαθμό απόδοσης, ο οποίος ελαττώνεται όσο απομακρυνόμαστε από τους πόλους της γης και μηδενίζεται για τις μηχανές που θα εγκατασταθούν στον ισημερινό της γης. Ένα άλλο σημαντικό σημείο που πρέπει να τονίσουμε και που είναι πολύ σπουδαίο, γιατί έχει σχέση με την ίδια την ύπαρξη της γης στο διάστημα, είναι ότι δεν μπορούμε να εγκαταστήσουμε απεριόριστο αριθμό τέτοιων μηχανών πάνω στη γη γιατί τότε σίγουρα θα επηρεάσουμε την περιστροφή της γύρω από τον άξονά της με ολέθριες συνέπειες στο πλανητικό μας σύστημα ”.

Φεύγοντας από το χώρο εκείνο και επειδή τον είχαν εντυπωσιάσει όλα αυτά που είδε και άκουσε, θέλησε να επιστρέψει στο εργαστήριό του. Φθάνοντας στο χώρο του πανεπιστημίου μπήκε μέσα με προφύλαξη και κατευθύνθηκε προς το εργαστήριο. Πλησίασε τη χρονομηχανή και με ικανοποίηση διαπίστωσε ότι όλα πήγαιναν καλά.

Ένα αίσθημα πείνας τον ανάγκασε να αναζητήσει κάτι φαγώσιμο. Θυμήθηκε το θαυμάσιο εστιατόριο των φοιτητών και κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Η πόρτα ήταν κλειστή και αναγκάστηκε να μπει από ένα παράθυρο που είχε μείνει ανοικτό. Με ευκολία πήδησε μέσα και αμέσως μια ευχάριστη μυρωδιά μαγειρεμένου φαγητού έκανε ακόμη πιο έντονη τη πείνα του. Όμως, πουθενά δεν έβλεπε κάτι το φαγώσιμο και ύστερα από πολύ ψάξιμο βρήκε μερικά διατηρημένα τρόφιμα που τα έφαγε με μεγάλη όρεξη.

Περνώντας μέσα από την κουζίνα του εστιατορίου του έκανε εντύπωση η απόλυτη καθαριότητα που υπήρχε παντού.

Θυμήθηκε τότε τα πετρέλαια που έτρεχαν άλλοτε από τους καυστήρες των μαγειρείων ενώ τώρα δεν ένιωθε τη παραμικρή μυρωδιά καυσίμου, ούτε έβλεπε καλώδια ηλεκτρικού ρεύματος ή σωλήνες υγραερίου. Πλησίασε μια συσκευή που έμοιαζε με φούρνο. Οι εξωτερικές της διαστάσεις ήταν περίπου ένα κυβικό μέτρο και από μπροστά υπήρχε μια πόρτα που άνοιγε τραβώντας την από μια χειρολαβή. Εσωτερικά, ο φούρνος αυτός δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον και το σπουδαιότερο, δεν φαινόταν με τι τρόπο έψηνε τα φαγητά. Ούτε καλώδια υπήρχαν, ούτε σωλήνες ή οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να ζεστάνει το φούρνο αυτό, ενώ φαίνονταν καθαρά τα ίχνη των υψηλών θερμοκρασιών στα τοιχώματά του.

Το βλέμμα του έπεσε πάνω σε ένα μικρό σφαιρίδιο που είχε το μέγεθος ενός καρυδιού και που βρισκόταν στο κάτω μέρος του θαλάμου. Άπλωσε το χέρι του και το έπιασε. Του έκανε εντύπωση το υπερβολικά μεγάλο βάρος του, το μικρό του μέγεθος και μια τρύπα που είχε, όσο να χωράει η μύτη ενός μολυβιού. Δίπλα του και πάνω σε ένα τραπέζι ένα γυάλινο μπώλ περιείχε καμιά δεκαριά μικρούς κυλίνδρους. Έπιασε ένα απ’αυτούς τους κυλίνδρους και από αμηχανία τον τοποθέτησε μέσα στην τρύπα που είχε το σφαιρίδιο. Η εφαρμογή ήταν τόσο τέλεια που δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι το σφαιρίδιο και οι κύλινδροι είχαν κάποια λειτουργική σχέση μεταξύ τους.

Παρατηρώντας προσεκτικά αυτά τα δυο εξαρτήματα είδε ότι το σφαιρίδιο είχε ανάγλυφα, στην επιφάνειά του τα στοιχεία 300 0C - 3h. Ύστερα από κάποια σκέψη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παραπάνω στοιχεία ήθελαν να πουν ότι το σφαιρίδιο εκείνο μπορούσε να διατηρήσει το φούρνο στη θερμοκρασία των 300 βαθμών για τρείς ώρες.

Ενώ το μυαλό του είχε απορροφηθεί απ’αυτές τις σκέψεις, το βλέμμα του έπεσε πάνω σε ένα άλλο σφαιρίδιο, ακριβώς το ίδιο με το προηγούμενο, αλλά με τον κύλινδρο μέσα στην τρύπα και με μια κόκκινη ταινία ασφαλείας που συγκρατούσε τον κύλινδρο στη θέση του.

Την ταινία αυτή, που ήταν από ανθεκτικό μεταξωτό ύφασμα, την έκοψε με ένα μαχαίρι που υπήρχε πάνω στο τραπέζι.

Με τα τρία δάκτυλα του αριστερού του χεριού κρατούσε το σφαιρίδιο και με το δεξί του χέρι τράβηξε προσεκτικά τον κύλινδρο από τη θέση του. Ένα κύμα ζέστης κτύπησε το πρόσωπό του και από την έκπληξή του άφησε το σφαιρίδιο να πέσει από τα χέρια του ενώ γρήγορα μια ζεστή θαλπωρή γέμισε το χώρο της κουζίνας.

Όλα άρχισαν τώρα να ξεκαθαρίζουν στο μυαλό του. Δεν του έμενε καμιά αμφιβολία, ότι οι άνθρωποι της εποχής του 2080 είχαν λύσει κατά τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα της αποθήκευσης της θερμότητας, που σίγουρα θα την έπαιρναν από τον ήλιο και την διατηρούσαν για την οποιαδήποτε ανάγκη τους.

Η ώρα είχε περάσει και άρχιζε να νυχτώνει. Ο χώρος της κουζίνας είχε αρκετά ζεσταθεί. Λούφαξε σε μια γωνιά πάνω σε άδεια χαρτοκιβώτια και αποκοιμήθηκε

 

 

 

 

 

ΚΕΦ.5

 

Ε ν έ ρ γ ε ι α      α π ό      τ η    φ ω τ ο σ ύ ν θ ε σ η

 

Έξω, στην αυλή του πανεπιστημίου, δεν φαινόταν κανείς. Πέρα στο δρόμο φαίνονταν οι πρώτοι διαβάτες. Ο ύπνος τον είχε αναζωογονήσει και με αισιοδοξία άρχισε να ετοιμάζεται για την καινούρια μέρα που ξημέρωνε.

Πλησίασε προς το σημείο που του είχε πέσει χθες το σφαιρίδιο εκείνο και το έπιασε. Ήταν ακόμη τόσο ζεστό, που μόλις μπορούσες να το κρατήσεις στο χέρι σου.

Φεύγοντας από το χώρο του εστιατορίου πήγε στο εργαστήριο όπου βρισκόταν η χρονομηχανή.

Kάθισε στο κάθισμα και παρατηρούσε τα όργανα και τα δυο ρολόγια της χρονομηχανής. Το ρολόι του μέλλοντος έδειχνε την ώρα και τη χρονολογία της εποχής που βρισκόταν, ενώ το άλλο έδειχνε ότι είχαν περάσει μόνο δέκα οκτώ ώρες από τότε που άρχισε αυτό το ταξίδι.

Ξαφνικά το βλέμμα του έπεσε πάνω στο όργανο που μετρούσε το ρεύμα που είχαν ακόμη οι μπαταρίες της μηχανής. Το όργανο έδειχνε ότι οι μπαταρίες είχαν σχεδόν εξαντληθεί. Το λιγοστό ρεύμα που είχαν, μόλις που έφτανε για τη λειτουργία των δυο ρολογιών.

Ο καθηγητής Μινωίτης είχε χρησιμοποιήσει για τη λειτουργία της χρονομηχανής τρεις επαναφορτιζόμενες μπαταρίες καδμίου-νικελίου.

Η πρώτη του σκέψη ήταν να επαναφορτίσει τις μπαταρίες. Αυτό όμως του στάθηκε αδύνατο γιατί δεν είχε μαζί του τον απαραίτητο φορτιστή, αλλά και γιατί, όπως διαπίστωσε, το ρεύμα που είχαν οι πρίζες του εργαστηρίου , το είχαν αλλάξει, ποιος ξέρει γιατί, από 220 σε 110 βόλτ.

Έπρεπε το γρηγορότερο να επαναφορτίσει τις μπαταρίες, πριν τελειώσει το λίγο ρεύμα που τους έμενε, γιατί τότε, θα σταματούσαν τα δυο ρολόγια και θα έχανε τη χρονική σύνδεση με την πραγματικότητα, μένοντας έτσι χαμένος μέσα στο χρόνο, όπως ένας ναυαγός στο απέραντο πέλαγος χωρίς πυξίδα.

Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημά του ψάχνοντας στα καταστήματα της πόλης.

Όταν βγήκε στο δρόμο, η κίνηση είχε πυκνώσει και εντελώς τυχαία περπάτησε προς την αντίθετη κατεύθυνση εκείνης που είχε ακολουθήσει την προηγούμενη ημέρα. Σε λίγο, βρισκόταν έξω από ένα μεγάλο κτίριο που στην κεντρική του όψη υπήρχε η είσοδος μιας στοάς. Μέσα στη στοά υπήρχαν διάφορα μαγαζιά με πολύ φωτισμό στις βιτρίνες τους και γεμάτα εμπορεύματα, κυρίως ηλεκτρικών ειδών. Ο υπάλληλος του καταστήματος καθόταν πίσω από ένα γραφείο και ούτε τον πρόσεξε που μπήκε μέσα. Ο καθηγητής Μινωίτης ήθελε να του μιλήσει, να του ζητήσει εκείνο που είχε ανάγκη, αλλά δεν τολμούσε φοβούμενος ότι θα έδειχνε αναχρονιστικός. Έτσι, αρκέστηκε στο να περιεργάζεται τις διάφορες ηλεκτρικές συσκευές που έβλεπε εκτεθειμένες μέσα στο κατάστημα. Υπήρχαν τρισδιάστατες τηλεοράσεις που η οθόνη τους ήταν ένας επίπεδος πίνακας που τον κρεμούσες στον τοίχο, όπως ένα συνηθισμένο κάδρο. Στο τμήμα των οικιακών συσκευών υπήρχαν ψυγεία, καταψύκτες, κουζίνες, φούρνοι κ.λ.π. Υπήρχαν, δηλαδή, τα ίδια περίπου πράγματα που έχουμε και σήμερα, αλλά όλα τους διαφέρανε σε ένα κοινό και βασικό σημείο. Σε καμιά απ’ατυτές τις συσκευές δεν υπήρχαν καλώδια, που σημαίνει ότι δεν είχαν ανάγκη παροχής ηλεκτρικού ρεύματος για τη λειτουργία τους.

Ανοίγοντας την πόρτα ενός φούρνου, υπήρχε μέσα ένα κόκκινο σφαιρίδιο σαν αυτό που είδε στο εστιατόριο του πανεπιστημίου. Εντελώς αυθόρμητα, άνοιξε την πόρτα ενός ψυγείου για να διαπιστώσει και εδώ ότι κανένα καλώδιο ή σωλήνας,για το ψυκτικό υγρό,δεν υπήρχε,ενώ κατά τα άλλα έμοιαζε με τα δικά μας.Στο επάνω ράφι όμως μέσα στο ψυγείο, υπήρχε ένα πράσινο σφαιρίδιο, καθόλα όμοιο με τα κόκκινα, που είχε γνωρίσει και που διέφερε μόνο στο χρώμα. Ήταν φανερό ότι μέσα στο πράσινο εκείνο σφαιρίδιο συμπύκνωναν το ψύχος, όπως στα κόκκινα τη θερμότητα, και το άφηναν οπότε ήθελαν να ξεχυθεί μέσα στο ψυγείο.

Ο καθηγητής Μινωίτης είχε πιά πεισθεί ότι μόνος του δεν μπορούσε να βρεί λύση για τις μπαταρίες της χρονομηχανής του και αποφάσισε να αποτανθεί στον υπάλληλο.

--- Σας παρακαλώ κύριε…, είπε με ύφος ανθρώπου που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει.

--- Είμαι στη διάθεσή σας, του απάντησε με ευγένεια ο υπάλληλος που, αφού σηκώθηκε από τη θέση του, τον πλησίασε.

Η ευγένεια του υπαλλήλου έδωσε θάρρος στον καθηγητή και είπε.

--- Είμαι καθηγητής της φυσικής στο πανεπιστήμιο και θέλω για πειράματα στο εργαστήριο ένα συσσωρευτή καδμίου-νικελίου.

--- “ Κύριε καθηγητά! Αυτό το είδος μόνο σε παλαιοπωλείο πιθανόν να το βρείτε. Γιατί δεν παίρνετε μια γεννήτρια αντίστροφης φωτοσύνθεσης ”, είπε ο υπάλληλος.

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων του υπαλλήλου ο καθηγητής Μινωίτης έμεινε με το στόμα ανοικτό και τον κοίταζε όπως ένας μαθητής κοιτάζει τον δάσκαλό του.

--- Μπορώ να έχω ένα επεξηγηματικό φυλλάδιο για να ενημερώσω τους συνεργάτες μου ; είπε ο καθηγητής με θάρρος που προερχόταν αποκλειστικά και μόνο από την ευγενική συμπεριφορά του υπαλλήλου.

--- Βεβαίως, κύριε καθηγητά, του είπε, και πλησιάζοντας το γραφείο του έπιασε μερικά χαρτιά και του τα έδωσε.

Παίρνοντας τα χαρτιά ο καθηγητής έφυγε και λαχταρούσε να βρει ένα ήσυχο μέρος για να τα διαβάσει με την ησυχία του. Σύντομα, βρέθηκε μέσα σε ένα πάρκο όπου κάθισε και μελέτησε με την ησυχία του τα φυλλάδια εκείνα.

Μελετώντας τα δεν άργησε να καταλάβει ότι η γεννήτρια που περιέγραφαν ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να βρει για την ηλεκτροδότηση της χρονομηχανής του.

Σηκώθηκε και βιαστικά κατευθύνθηκε προς το κατάστημα εκείνο, αποφασισμένος να πάρει τη γεννήτρια αντίστροφης φωσύνθεσης.

Σε λίγα λεπτά, βρισκόταν μέσα στο κατάστημα. Ο υπάλληλος, μόλις τον είδε, σηκώθηκε αμέσως και τον πλησίασε.

--- Ναι, είναι αυτό ακριβώς που θέλω, αλλά θα ήθελα να μου δείχνατε τη λειτουργία της, είπε ο καθηγητής.

Ο υπάλληλος, που νόμισε ότι ο καθηγητής αστειευόταν, τον κοίταξε με απορία και του είπε :

--- Ακολουθήστε με.

Μια κυλιόμενη σκάλα τους οδήγησε στο υπόγειο όπου υπήρχε το τμήμα παραγωγής ηλεκτρισμού.

Ένας νεαρός, τριάντα περίπου χρονών, αφού πήρε οδηγίες από τον υπάλληλο, τον οδήγησε μπροστά στις γεννήτριες αντίστροφης φωτοσύνθεσης και τον ρώτησε.

--- Τί μέγεθος θέλετε τη γεννήτρια ;

--- Η ισχύς της γεννήτριας πρέπει να είναι τουλάχιστον δέκα πέντε κιλοβάτ, απάντησε ο καθηγητής.

Ο νεαρός εκείνος πλησίασε μια μικρού μεγέθους γεννήτρια, που είχε τη μορφή που παίρνουν δυο χωνιά όταν σμίξουν με τις βάσεις τους και που το μέγεθός της ήταν τόσο, όσο να μπορεί να χωρέσει σε ένα σχολικό σάκκο. Το κεντρικό μέρος της γεννήτριας αυτής, εκεί δηλαδή που ενώνονται οι βάσεις των δύο χωνιών, ήταν διαφανές και ήταν κατασκευασμένο από κρύσταλλο.

Ο τεχνικός, που θα έδειχνε τη λειτουργία της γεννήτριας, πήγε και έκοψε ένα πράσινο φύλλο από το ανθοδοχείο που βρισκόταν πάνω σε ένα γραφείο.

Από ένα μικρό άνοιγμα, που υπήρχε στην περιοχή που ενώνονται οι βάσεις των χωνιών, έβαλε μέσα το πράσινο εκείνο φύλλο και στη συνέχεια, γέμισε τη γεννήτρια με νερό.

--- Τώρα έχετε στη διάθεσή σας ηλεκτρικό ρεύμα αρκετό για να φωτίσετε μια μεγάλη αίθουσα θεάτρου, είπε ο τεχνικός στον καθηγητή Μινωίτη.

Ο καθηγητής έδειχνε σαστισμένος και δεν μιλούσε.

Ο τεχνικός για να δοκιμάσει τη γεννήτρια έπιασε ένα κομμάτι χονδρό καλώδιο, μήκους περίπου ένα μέτρο, και αφού του αφαίρεσε το μονωτικό περίβλημα από τα άκρα, ακούμπησε με αυτά τις δυο μπρούντζινες βίδες που υπήρχαν στις δυο κορυφές της γεννήτριας.

Ένας ζωηρός σπινθήρας που δημιουργήθηκε στις άκρες του καλωδίου επιβεβαίωσε την καλή λειτουργία της γεννήτριας.

Ύστερα από την επίδειξη αυτή, ο καθηγητής πήρε τη γεννήτρια και έφυγε βιαστικός για τη χρονομηχανή του. Περνώντας από το πάρκο όπου είχε καθίσει προηγουμένως, φρόντισε να πάρει μαζί του μια χούφτα πράσινα φύλλα που έκοψε από ένα φυλλόδενδρο που βρισκόταν στην έξοδο του πάρκου. Φθάνοντας στο πανεπιστήμιο είχε νυχτώσει. Κατάφερε να μπεί στο εργαστήριο του σκαρφαλώνοντας από ένα παράθυρο. Έσυρε τη χρονομηχανή έξω από την αποθήκη όπου την έκρυβε και άρχισε να τοποθετεί τη γεννήτρια αντίστροφης φωτοσύνθεσης στη θέση του παλιού συσσωρευτή.

Για να μην σταματήσουν τη λειτουργία τους τα δυο ρολόγια και χάσει τη χρονική επαφή, δεν αποσύνδεσε τον παλιό συσσωρευτή, παρά μόνο όταν διαπίστωσε, από τα κατάλληλα όργανα, την κανονική παροχή ρεύματος από τη γεννήτρια αντίστροφης φωτοσύνθεσης.

Ένας έλεγχος των οργάνων του έδωσε τη βεβαιότητα πως όλα λειτουργούσαν κανονικά και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα, κάθισε στο κάθισμα της χρονομηχανής προκειμένου να συνεχίσει το ταξίδι του στο μέλλον. Η συναρπαστικότητά του τον τραβούσε δυνατά, όπως ένας ισχυρός μαγνήτης τραβάει ένα κομμάτι μαλακού σιδήρου

 

 

 

Κ Ε Φ. 6

 

Τ α β α κ τ ή ρ ι α    δ η μ ι ο υ ρ γ ο ύ ν  υ δ α τ ο π τ ώ σ ε ι ς

 

Το πέρασμα του χρόνου ήταν γοητευτικό και άφησε τη χρονομηχανή να τρέχει στο μέλλον.

Στα μέσα της τρίτης χιλιετηρίδας, ο καθηγητής Μινωίτης θέλησε να σταθεί σ’αυτήν την εποχή.

Τράβηξε πίσω το μοχλό και η ταχύτητα άρχισε να μειώνεται. Όταν το πέρασμα του χρόνου έφτασε στο σημείο να το αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του, το διατήρησε για λίγο σ’αυτήν την ταχύτητα και όταν προσαρμόστηκε σ’αυτήν την κατάσταση, γύρισε το μοχλό στη θέση μηδέν.

Το ταξίδι μέσα στο χρόνο σταμάτησε.Κοιτάζοντας το ρολόι του μέλλοντος, διάβασε τη χρονολογία :

Έτος 2550, Μήνας Μάιος 22

Ώρα 7,30’ και 10’’

Βρισκόταν μέσα σε ένα πυκνό δάσος στην καρδιά της άνοιξης που στόλιζαν τ’ αυτιά της χιλιάδες άνθη και καρποί. Πήγε και σταμάτησε με τη χρονομηχανή κάτω από ένα δέντρο και ξεκίνησε για ένα εξερευνητικό περίπατο της περιοχής.

Το περιβάλλον ήταν καταπράσινο. Φυτά και δέντρα, άλλα γνωστά και άλλα άγνωστα, είχαν γεμίσει κάθε τετραγωνικό μέτρο της γης. Το πρωινό απαλό αεράκι αργοσάλευε το κρόσσι από χάντρες των δέντρων του διπλανού χωραφιού. Ήταν κερασιές με ροδοκόκκινους καρπούς στο χρώμα των χειλιών των κοριτσιών, ροδακινιές γεμάτες από αχνορόδινα φρούτα, βερικοκιές γεμάτες χρυσοκίτρινους καρπούς, λεμονιές με τους ωραίους και ζουμερούς καρπούς που η θύμηση της γεύσης τους και μόνο υγραίνουν το στόμα, μηλιές γεμάτες με τους ολοκόκκινους καρπούς που έφεραν το τέλος του Παράδεισου…

Πανύψηλα αιωνόβια δένδρα υψωνόντουσαν πάνω από το κεφάλι του και τα κλαδιά με τις μεγάλες πλατειές φυλλωσιές, πολλές φορές, σκεπάζανε τελείως τον ουρανό. Οι ρίζες των δένδρων ανασηκώνονταν από το έδαφος και ξαναχωνόντουσαν πάλι σ’ αυτό λες και ήταν τεράστια φίδια που έσκαβαν το χώμα γυρεύοντας λαίμαργα τροφή.

Πουλιά και ζώα, που άλλα ήταν επίσης γνωστά και άλλα άγνωστα, υπήρχαν παντού. Η συμπεριφορά τους ήταν πολύ φιλική. Το ίδιο είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει αργότερα, και για τους ανθρώπους.

Βρισκόταν, κυριολεκτικά, μέσα σε ένα επίγειο παράδεισο, πράγμα που τον ευχαρίστησε ιδιαίτερα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Προχώρησε προς τα βόρεια της περιοχής, δηλαδή προς τη θάλασσα, όπου στο βάθος πολύ κοντά στην παραλία έβλεπε να υπάρχουν κάποιες εγκαταστάσεις.  Η θαλπωρή του ήλιου και ο γλυκός ανοιξιάτικος αέρας τον τύλιγαν σε ένα ζεστό αγκάλιασμα και έκαναν να λειτουργούν όμορφα όλες του οι αισθήσεις .Η γλυκιά αύρα χάιδευε τα μάγουλά μου, ενώ τα μάτια του ήταν προσηλωμένα να εξιχνιάσουν τα κρυφά μηνύματα της φύσης.

Η μυρουδιά της βρεγμένης Γης και το ερεθιστικό άρωμα των πεύκων και του υγρού αέρα αποκάλυπταν μια περασμένη καταιγίδα και συντρόφευαν τον καθηγητή στο μεγάλο αυτό ταξίδι ανάμεσα στο χρόνο.

Ένιωθε ο πρωταγωνιστής σ’ αυτό το ταξίδι και όλα βρισκόταν σε αρμονία συντροφεύοντας τις σκέψεις του, ερεθίζοντας την περιέργειά του.

.Ένας θόρυβος νερού, που έτρεχε με δύναμη, τον έκανε να πλησιάσει. Παρατηρώντας τις εγκαταστάσεις εκείνες δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι βρισκόταν μπροστά από ένα μικρό υδροηλεκτρικό σταθμό. Το νερό έβγαινε από ένα σωλήνα, διαμέτρου δέκα περίπου εκατοστών, και κτυπούσε με ορμή τα πτερύγια ενός υδρόστροβιλου που, αφού του έδινε την πολύτιμη ενέργειά του, έτρεχε μέσα σε ένα ανοικτό κανάλι και χυνόταν στη θάλασσα.

Εντελώς μηχανικά, ο καθηγητής Μινωίτης έβρεξε τα δάκτυλά του στο νερό εκείνο και τα έφερε στο στόμα του. Το νερό ήταν θαλασσινό!

Η περιέργειά του ήταν μεγάλη. Πήγε και στάθηκε κάτω από το μέρος εκείνο από όπου ξεκινούσε η θαλάσσια εκείνη υδατόπτωση. Παρακολουθώντας με τα μάτια του τον σωλήνα της υδατόπτωσης τον είδε να ξεκινά από την κορυφή ενός πύργου, ύψους πενήντα περίπου μέτρων. Ο πύργος αυτός χωριζόταν σε πολλά κομμάτια, το ένα πάνω στο άλλο και φτιαγμένα από διάφανο υλικό, σε άφηναν να βλέπεις το εσωτερικό του. Ήταν δηλαδή, πολλές κυλινδρικές δεξαμενές, η μια πάνω στην άλλη, και με το δάπεδο της καθεμιάς να είναι η οροφή της προηγούμενης.

Στο δάπεδο της κάθε δεξαμενής είχαν καλλιεργηθεί φυτά που πολλά είχαν ανθίσει.

Παρατηρώντας το δάπεδο της πρώτης δεξαμενής, εκείνης δηλαδή που ακουμπούσε στο έδαφος, έβλεπε να αναβλύζει με ορμή, μέσα από τα καλλιεργημένα φυτά το νερό της θάλασσας, που έφτανε μέχρι την οροφή της.

Από το δάπεδο της δεύτερης δεξαμενής, που ήταν η οροφή της προηγούμενης, ανάβλυζε πάλι το νερό στη δεξαμενή αυτή, μέσα από τα φυτά που είχαν και εδώ καλλιεργηθεί. Έτσι, διαδοχικά, το νερό της θάλασσας ανέβαινε μέχρι και την τελευταία δεξαμενή που βρισκόταν σε ύψος, πενήντα, περίπου μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας.

Όσο και αν προσπάθησε, ο καθηγητής Μινωίτης, δεν μπόρεσε να εξηγήσει το φαινόμενο που έβλεπε.

Λίγο πιο πέρα και μέσα σε μια καλλιτεχνική καλλιέργεια δένδρων και φυτών υπήρχε ένα κάτασπρο σπιτάκι φτιαγμένο από πέτρα, ασβέστη και ξύλινα δοκάρια. Έξω από το σπιτάκι ορθωνόταν μια πανύψηλη καρυδιά, γεμάτη με καταπράσινους καρπούς και φύλλα προσφέροντας απλόχερα την σκιά της σε όποιον την είχε ανάγκη.

Η νότια πλευρά του σπιτιού ήταν καλυμμένη από ένα αναρριχόμενο κισσό, ενώ από τα ανατολικά ήταν ένα μεγάλο παράθυρο κατασκευασμένο από ξύλο αμυγδαλιάς με τα τζάμια υγρά από ατμό , που σε έκανε να καταλάβεις ότι πίσω από το παράθυρο εκείνο κάποιος ετοίμαζε ζεστό φαγητό που η μυρωδιά του άρχισε κιόλας να γίνεται αισθητή. Εκεί, στη νότια πλευρά του σπιτιού και δίπλα από τη ρίζα του κισσού, ένας άνθρωπος, μετρίου αναστήματος, έσκαβε με μια αξίνα το έδαφος. Ο καθηγητής Μινωίτης πλησίασε. Ήταν ένα νεαρό άτομο, ηλικίας τριάντα περίπου χρονών, με φυσιολογική εμφάνιση και ευγενική έκφραση.

---Σε τι χρησιμεύουν αυτές εδώ οι δεξαμενές, η μια πάνω στη άλλη;  ρώτησε αμήχανα ο καθηγητής.

Εκείνος τον κοίταξε αδιάφορα και συνέχισε τη δουλειά του.

--- Αλήθεια σου λεω, πρώτη φορά βλέπω αυτές εδώ τις κατασκευές και είναι λογικό να μην ξέρω τον προορισμό τους, είπε πάλι ο καθηγητής.

Τότε, ο νέος εκείνος, αφήνοντας στο έδαφος το εργαλείο που σκάλιζε τη γη, κατευθύνθηκε κάτω από τη σκιά της καρυδιάς και συγχρόνως έλεγε.

--- Πώς, δεν ξέρεις τις εγκαταστάσεις βιολογικής παραγωγής ενέργειας με τα αζωτοβακτήρια ;

--- Δηλαδή πώς γίνεται αυτό; ξαναρώτησε ο καθηγητής.

Τότε ο νεαρός με αρκετά καλή διάθεση άρχισε να του λέει.

--- Βλέπεις το νερό της θάλασσας που αναβλύζει μέσα από τα φυτά που είναι καλλιεργημένα στο δάπεδο της πρώτης δεξαμενής του πύργου ;

--- Ναι, το βλέπω, αλλά πως γίνεται αυτό αφού η θάλασσα είναι πιο χαμηλά από το δάπεδο της δεξαμενής, ρώτησε πάλι ο καθηγητής.

---Τα φυτά αυτά, έλεγε ο νεαρός, είναι της οικογένειας των ψυχανθών και απορροφούν το άζωτο από τον ατμοσφαιρικό αέρα της δεξαμενής.

Σκύβοντας προς το έδαφος ο νεαρός ξερίζωσε ένα από αυτά τα φυτά που βρισκόταν μπροστά τους και συνεχίζοντας έλεγε στον καθηγητή.

--- Βλέπεις εδώ στις ρίζες του φυτού αυτά τα μικρά εξογκώματα ;

--- Τα βλέπω, του είπε ο καθηγητής μη μπορώντας ακόμη να καταλάβει που ήθελε να καταλήξει ο νεαρός εκείνος, ο οποίος συνεχίζοντας έλεγε :

--- “ Τα εξογκώματα αυτά είναι γεμάτα από άζωτο που πήραν τα φύλλα του φυτού από τον ατμοσφαιρικό αέρα. Όταν η αφαίρεση αυτή γίνεται μέσα στη δεξαμενή, η ατμοσφαιρική πίεση ελαττώνεται, και έτσι δημιουργείται μια σημαντική υποπίεση. Τότε, το θαλασσινό νερό, που φυσικά είναι κάτω από το έδαφος, αναρροφάται και από τους πόρους του εδάφους αναβλύζει μέσα στην πρώτη δεξαμενή ”.

Σ’αυτή την απλή, αλλά αρκετά κατατοπιστική εξήγηση του νεαρού, ο καθηγητής Μινωίτης, έμεινε κατάπληκτος !

Συνεχίζοντας, ακόμη, ο νεαρός έλεγε.

---“ Επειδή το νερό δεν μπορεί να ανέβει με μια μόνο αναρρόφηση μέχρι το τελικό ύψος που θέλουμε, η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται διαδοχικά πολλές φορές. Όταν το νερό φτάσει στην τελευταία δεξαμενή, οδηγείται στον υδροστρόβιλο και τελικά επιστρέφει πάλι στη θάλασσα ”.

Τότε, ο καθηγητής θυμήθηκε το κλασικό σχολικό πείραμα :

“ Ένα αναμμένο κερί, όρθιο μέσα σε ένα πιάτο με νερό. Σκεπάζουμε το αναμμένο κερί με ένα αναποδογυρισμένο ποτήρι που ακουμπά στο πιάτο με το νερό.

Σε λίγο το αναμμένο κερί θα σβήσει γιατί θα καταναλώσει, θα αφαιρέσει δηλαδή, το οξυγόνο και το νερό θα ανέβει μέσα στο ποτήρι πιο ψηλά από ότι είναι στο πιάτο ” .

Αυτά σκεφτόταν ο καθηγητής Μινωίτης θαυμάζοντας την έξυπνη και χωρίς καύσιμα παραγωγή ηλεκτρισμού.

--- Πού καταλήγει τελικά το άζωτο που αφαιρούν τα φυτά αυτά από τον ατμοσφαιρικό αέρα των δεξαμενών; ρώτησε ακόμη ο καθηγητής.

--- “ Μα σου εξήγησα του είπε ο νεαρός εκείνος δείχνοντάς του τις μικρές μπαλίτσες που είχαν αναπτυχθεί στις ρίζες του φυτού. Εδώ μέσα, του είπε, βρίσκεται το άζωτο και έχει μετατραπεί σε αζωτούχες ενώσεις κάνοντας τελικά μια άριστη λίπανση της γης. Γιαυτό το λόγο τα εδάφη είναι τόσο γόνιμα, πράγμα που φαίνεται από την πυκνή και ζωηρή βλάστηση που υπάρχει παντού ”.

Ο καθηγητής Μινωίτης θαύμαζε αυτόν τον τρόπο παραγωγής ενέργειας που, όχι μόνο δεν άφηνε βλαβερά κατάλοιπα, αλλά αντίθετα βοηθούσε στη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας.

Παρατηρώντας την πλούσια βλάστηση που υπήρχε παντού η σκέψη του πήγε στη φορητή γεννήτρια αντιστρόφου φωτοσυνθέσεως που είχε εγκαταστήσει στη χρονομηχανή του και μειδίασε ευτυχισμένος. Από εδώ και πέρα θα είχε στη διάθεσή του όσα “καύσιμα” ήθελε για το ταξίδι του…

Με τη σκέψη αυτή ευχαρίστησε τον νεαρό εκείνο για τις επεξηγήσεις που του έκανε και έφυγε για να επιστρέψει στη χρονομηχανή.

Στη μέση περίπου της διαδρομής κάθησε στον ίσκιο ενός δένδρου να ξεκουραστεί. Δίπλα του βρισκόταν μια βερικοκιά, κατάφορτη με λαχταριστά χρυσοκίτρινα βερίκοκα. Πιο πέρα μια κερασιά. Χόρτασε την πείνα του με τους γλυκούς χυμούς των δέντρων αυτών και ξεκουράστηκε στον ίσκιο τους.

Αργότερα, ξεκίνησε για το μέρος που βρισκόταν η χρονομηχανή .

Η δύση του ήλιου πλησίαζε και ήταν ένα θέαμα που αξίζει να το βλέπεις, εδώ στην καρδιά του σχεδόν τροπικού δάσους. Με το που ερχόταν η νύχτα, το δάσος ζωγραφιζόταν με ένα παράξενο χρώμα. Ίσως βιολετί ή σκούρο πορτοκαλί. Πάντως ένα χρώμα ελπίδας, προς ένα καλλίτερο μέλλον.

Η αλυσίδα των βουνών φαινόταν απομακρυσμένη, όσο έπεφτε το σκοτάδι, σε ότι βλέπει το μάτι του ανθρώπου.

Βλέποντας τα πουλιά να κρύβονται στις φωλιές τους και σε κρύπτες ανάμεσα στα φύλλα και τα αγριοκούνελα να γυρίζουν στις τρύπες τους και στον ουρανό να εξουσιάζουν οι κουκουβάγιες, αποφάσισε και κείνος να περάσει τη νύχτα μέσα στη χρονομηχανή του.

Όταν έφτασε, είχε κιόλας νυχτώσει, έσπρωξε προς τα πίσω την πλάτη του καθίσματος και το κάθισμα έγινε ένα βολικό κρεβάτι, όπου και αποκοιμήθηκε.

Τα τιτιβίσματα και τα κελαηδήματα των πουλιών τον ξύπνησαν. Ο ήλιος είχε ανέβει ήδη ψηλά και οι ακτίνες του, περνώντας το πυκνό φύλλωμα των δέντρων και το διάφανο σφαιρικό περίβλημα της χρονομηχανής, έφταναν μέχρι το πρόσωπό του. Ένιωθε αναζωογονημένος. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε κάνει τόσο ωραίο ύπνο. Ήταν τόσο όμορφα όλα σ’αυτήν εδώ την εποχή, που δεν του έκανε όρεξη να την εγκαταλείψει. Όμως, έπρεπε να γνωρίσει ακόμη περισσότερα για το ενεργειακό θέμα και αποφάσισε να συνεχίσει το ταξίδι του στον χρόνο.

 

 

 

 

 

ΚΕΦ.7

 

Σ τ ο   έ λ ε ο ς   τ η ς   κ ο σ μ ι κ ή ς  α κ τ ι ν ο β ο λ ί α ς .

 

Όταν σταμάτησε με τη γνωστή διαδικασία τη χρονομηχανή, κοίταξε πάλι το ρολόι του μέλλοντος που έγραφε :

Έτος 2950 , Μήνας Οκτώβριος 14

Ώρα 16, 55’ και 25’’

Ένα αίσθημα δυνατής ζέστης τον κυρίεψε και κοιτάζοντας γύρω του διαπίστωσε ότι η χρονομηχανή βρισκόταν στο ύπαιθρο μέσα σε έρημα χωράφια χωρίς δέντρα και η ζέστη ήταν αποπνικτηκή και  ανυπόφορη. Πιο πέρα βρισκόταν ένα εγκαταλειμμένο, μισογκρεμισμένο σπίτι.

Ο ήλιος στη δύση του ακτινοβολούσε ένα μουντό, αδύναμο φως, που απλωνόταν παντού τριγύρω, αφήνοντας στο πέρασμά του μια ζεστή ρομαντική γεύση. Στον ορίζοντα ο ήλιος, σαν να είχε ακούσει τις σκέψεις του, είχε μόλις τώρα χαμηλώσει και άφηνε ένα ίχνος αμέτρητου δέους στο νου του. Εκείνο το μαλακό τριανταφυλλένιο χρώμα που χαρακτηρίζει το ρομαντικό λυκόφως των νεαρών ερωτευμένων φαινόταν σαν να ήθελε να πυρπολήσει τα κτίρια που είχαν απομείνει και που υπήρχαν μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά του ανθρώπου. Ήταν η ατμόσφαιρα ενός τυπικού τοπίου της αποκάλυψης, εξουθενωμένου από το φόβο του θανάτου και περιμένοντας να καταστραφεί, ποιος ξέρει, από ποια αιτία.

--Θεέ μου !, μα που βρίσκομαι, ξεφώνισε τρομαγμένος ο καθηγητής.

Η πρώτη του σκέψη ήταν να προφυλάξει μέσα σε εκείνο το ερείπιο τη χρονομηχανή του και τον εαυτό του από τη ζέστη και ποιος ξέρει από τι άλλους κινδύνους θα συναντούσε σε αυτήν την αφιλόξενη, όπως του φαινόταν, εποχή.

Το εσωτερικό του παλιού εκείνου σπιτιού ήταν περίεργο. Μια εσωτερική πέτρινη σκάλα οδηγούσε στο υπόγειο όπου ο φωτισμός ήταν ελάχιστος. Στάθηκε στη πόρτα, σα να είχε πέσει από κανένα σύννεφο, με ρούχα κουρελιασμένα, και την όψη του ίδια και απαράλλακτη, μα πιο ρυτιδωμένη και ταλαιπωρημένη από το συναρπαστικό πέρασμα του χρόνου. Το λίγο φως που υπήρχε στον υπόγειο αυτό χώρο δεν έμπαινε από την είσοδο, αλλά προερχόταν από τον απέναντι τοίχο του υπογείου, στον οποίο όμως δεν υπήρχε κανένα άνοιγμα. Ο καθηγητής Μινωίτης δεν άργησε να διαπιστώσει ότι το φως εκείνο προερχόταν από ένα είδος καθρέπτη που βρισκόταν στον τοίχο του υπογείου. Σε λίγο, ανακάλυψε ότι μέσα στο υπόγειο υπήρχαν, πάνω στους τοίχους, πολλοί παρόμοιοι καθρέπτες στηριζόμενοι πάνω σε σκουριασμένα αρθρωτά στηρίγματα που τους έδιναν τη δυνατότητα προσανατολισμού. Στρέφοντας κατάλληλα τους καθρέπτες πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, κατάφερε να δημιουργήσει μέσα στο υπόγειο έναν άπλετο φωτισμό. Επειδή η εργασία αυτή τον είχε απορροφήσει αρκετές ώρες, όταν τελείωσε, σκέφτηκε να ανέβει επάνω για να εξερευνήσει λίγο την γύρω περιοχή. Μόλις, όμως, ανέβηκε την πέτρινη σκάλα και βρέθηκε έξω στο ύπαιθρο, ένα ρίγος διαπέρασε όλο του το κορμί. Ήταν απόλυτο σκοτάδι! Είχε νυκτώσει. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και χιλιάδες, μα πολλές χιλιάδες αστέρια έλαμπαν στο στερέωμα. Κοίταξε κάτω στο υπόγειο και το έβλεπε λουσμένο με κάτασπρο φως. Με διστακτικότητα κατέβηκε πάλι στο υπόγειο. Ένας σπασμένος καθρέπτης βρισκόταν πεσμένος στο δάπεδο. Έσκυψε και τον έπιασε. Αφού τον καθάρισε από το παχύ στρώμα σκόνης που τον κάλυπτε, τον περιεργάστηκε με προσοχή.

Το πάχος του κρυστάλλου ήταν περίπου δύο πόντοι και φαινόταν καθαρά ότι αποτελείτο από αναρίθμητα στρώματα το ένα πάνω στο άλλο.

Κοιτάζοντας το φωτισμένο δωμάτιο του υπογείου μέσα από το σπασμένο καθρέπτη που κρατούσε έβλεπε απόλυτο σκοτάδι. Η παρατήρηση αυτή τον οδήγησε στη σκέψη ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με το φαινόμενο της πόλωσης του φωτός. Προκειμένου όμως να βεβαιωθεί για τη σκέψη του αυτή, έπρεπε να βγει έξω, στο σκοτάδι.

Με αποφασιστικά βήματα ανέβηκε τη πέτρινη σκάλα κι έφερε το κρύσταλλο αυτό μπροστά στο ένα του μάτι και κλείνοντας το άλλο κοίταξε έξω στα χωράφια.

Τί θαυμάσια έκπληξη !

Τα πάντα φαίνονταν φωτισμένα, λες και εκατομμύρια λαμπτήρες φθορισμού έριχναν το άσπρο τους φως στο γύρω περιβάλλον.

Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι η τεχνολογία σ’αυτήν εδώ την εποχή είχε κατορθώσει, με τον απλό αυτό τρόπο, να ερεθίζει το ανθρώπινο μάτι με τις αόρατες κοσμικές ακτίνες που τα ουράνια σώματα στέλνουν στη γη.

Επειδή ένιωθε αρκετά κουρασμένος, κατέβηκε στο υπόγειο και, αφού έσβησε όλο εκείνο το φως αποπροσανατολίζοντας τους καθρέπτες, ξάπλωσε σε μιά γωνιά και ο ύπνος δεν άργησε να τον κυριεύσει.

Όταν ξύπνησε, ένιωθε αρκετά καλά και μπόρεσε να προσέξει καλύτερα τον υπόγειο αυτό χώρο όπου πέρασε τη νύχτα. Όπως είχε παρατηρήσει και από χθές, το υπόγειο αυτό αποτελείτο από ένα δωμάτιο που είχε εγκαταληφθεί από καιρό, κρίνοντας από το παχύ στρώμα σκόνης που σκέπαζε τα πάντα. Με το χέρι του καθάρισε σε ένα σημείο έναν από τους τοίχους και αμέσως, κάτω από το παχύ στρώμα σκόνης φάνηκε μια γκρίζα μεταλλική επιφάνεια. Δεν άργησε να διαπιστώσει ότι ο τοίχος αυτός, όπως και οι άλλοι, είχε μια επένδυση από φύλλο μολύβδου, πάχους ενός πόντου.

Έξω ήταν ακόμη νύχτα. Με τη βοήθεια του σπασμένου καθρέπτη έβλεπε τα πάντα φωτισμένα με ένα απέραντο άσπρο φώς. Προσπάθησε να προσανατολισθεί. Ήξερε ότι βρισκόταν στο χώρο που πριν από τέσσερις χιλάδες χρόνια ήταν κτισμένο το πανεπιστήμιο. Κανένα από τα κτίρια της εποχής του δεν φαινόταν πουθενά, η δε περιοχή φαινόταν εντελώς ακατοίκητη.

Κοιτάζοντας πέρα προς τους λόφους, αναγνώρισε την κορυφή του Γιούχτα που, όπως έλεγαν, έμοιαζε με ανθρώπινο κεφάλι. Παίρνοντας την κορυφή αυτή ως γνωστό σημείο αναφοράς μπόρεσε να προσανατολισθεί και προχώρησε προς την κατεύθυνση που, όπως υπολόγιζε, βρισκόταν το κέντρο της πόλης.

Από την ανατολή που βρισκόταν από τη δεξιά του πλευρά, έβλεπε να χαράζει η καινούρια ημέρα.

Η βλάστηση που άλλοτε ήταν τόσο πλούσια, τώρα δεν φαινόταν πουθενά.

Όταν είχε προχωρήσει αρκετά, χωρίς να βλέπει τίποτε άλλο από εγκαταλειμμένες εκτάσεις, είδε κάτι που τον έκανε να σταθεί ξαφνιασμένος.

Τρείς ανθρώπινες σιλουέτες λίγο πιο πέρα απ’αυτόν και προς τα δεξιά του δούλευαν εντατικά πλάι σε ένα όχημα.

Κρύφτηκε πίσω από ένα μισογκρεμισμένο τοίχο και παρακολούθησε τους τρείς εκείνους ανθρώπους.

Πρόσεξε ότι όλοι τους φορούσαν ομοιόμορφες ολόσωμες στολές που τους σκέπαζαν και το κεφάλι, και σου έδιναν την εντύπωση ανθρώπων που είχαν έλθει από το διάστημα.

Από τη θέση που βρισκόταν ο καθηγητής Μινωίτης μπορούσε να παρακολουθεί όλες τις κινήσεις των ανθρώπων εκείνων. Κάποια στιγμή, οι τρείς εκείνες ανθρώπινες σιλουέτες κάθισαν πάνω σε ένα βράχο και άρχισαν να τρώνε διάφορα φαγητά που έβγαλαν μέσα από τενεκεδένια κουτιά. Οι άνθρωποι αυτοί έτρωγαν με όρεξη τα φαγητά τους, γελούσαν, είχαν τις ίδιες βιολογικές ανάγκες μ’εμάς και μιλούσαν μια γλώσσα με γνωστό σχεδόν όλο το λεξιλόγιό της. Επομένως, οι τρεις εκείνες ανθρώπινες σιλουέτες δεν ήταν άνθρωποι από το διάστημα, αλλά ήταν άνθρωποι σαν εμάς. Τελειώνοντας το φαγητό τους ξάπλωσαν κατάχαμα και άρχισαν να σιγοτραγουδούν ένα άγνωστο μουσικό σκοπό. Αφού ξεκουράστηκαν αρκετά, άρχισαν πάλι να δουλεύουν πάνω σ’ εκείνο το παράξενο όχημα. Η αποπνικτική ζέστη που επικρατούσε στην περιοχή και που σου έφερνε λιποθυμία, ανάγκασε τον καθηγητή να γυρίσει πίσω στο υπόγειο καταφύγιό του. Δεν είχε όμως απομακρυνθεί ούτε δέκα μέτρα από τη θέση εκείνη, όταν μια δυνατή κραυγή πόνου, κάτι σαν βογκητό, τον έκανε να κοιτάξει προς το μέρος των τριών εκείνων ανθρώπων.

Εκείνο που είδε τον έκανε να λυπηθεί πάρα πολύ.

Το όχημα εκείνο είχε μετατοπιστεί προς τα πίσω και είχε λιώσει, κυριολεκτικά, τον ένα από τους τρεις ανθρώπους, ενώ οι άλλοι δύο προσπαθούσαν απεγνωσμένα να τον ελευθερώσουν. Τόση ήταν η αγωνία του καθηγητή και η συγκίνησή του που σκέφτηκε να τρέξει για να τους βοηθήσει, χωρίς όμως να το αποφασίσει τελικά, γιατί δεν ήξερε τις διαθέσεις τους και δεν ήθελε να διακινδυνεύσει.

Ύστερα από πολλές προσπάθειες οι δυο άνθρωποι κατάφεραν να απελευθερώσουν τον συνάδελφό τους και άρχισαν αμέσως να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Φαίνεται όμως ότι ο δύστυχος είχε πεθάνει, γιατί τους είδε να ανοίγουν ένα λάκκο όπου και τον έθαψαν σκεπάζοντάς τον με χώμα. Μετά από τη γρήγορη και χωρίς πολλές διαδικασίες ταφή του δύστυχου εκείνου ανθρώπου, οι άλλοι δυο συνέχισαν την δουλειά τους πάνω στο χαλασμένο όχημα και, αφού το επισκεύασαν, έφυγαν προς τα δυτικά της περιοχής.

Όταν το όχημα χάθηκε πίσω από ένα μικρό λόφο, ο καθηγητής προχώρησε προς το σημείο που είχαν θάψει τον άνθρωπο εκείνο. Γρήγορα βρισκόταν πάνω από το τάφο του και μια τολμηρή σκέψη πέρασε από το μυαλό του. Ήθελε να δει με τι είδος ανθρώπων είχε να κάνει, πως είχε εξελιχθεί ή εκφυλισθεί το ανθρώπινο είδος την εποχή του 2950 μ.Χ και γιατί φορούσαν εκείνες τις περίεργες ολόσωμες στολές.

Ψάχνοντας για κάποιο σκαπτικό εργαλείο βρήκε μια στενόμακρη μυτερή πέτρα και μ’αυτήν άρχισε να σκάβει τον πρόχειρο εκείνο τάφο. Πολύ γρήγορα το σκαπτικό του εργαλείο ακούμπησε πάνω σε κάτι μαλακό που ήταν το σώμα του σκοτωμένου. Με πολύ ταραχή καθάρισε όλο το σώμα του νεκρού από το χώμα και τον έσυρε έξω από τον λάκκο.

Η στολή είχε γκρίζο χρώμα και του κάλυπτε όλο το σώμα. Ένα φερμουάρ γύρω από το λαιμό συνέδεε τη στολή με ένα είδος κράνους που του σκέπαζε σαν σκάφανδρο όλο του το κεφάλι. Ένα άλλο φερμουάρ ξεκινούσε από τον ομφαλό και έφτανε μέχρι το λαιμό του.

Ανοίγοντας τα δύο αυτά φερμουάρ μπόρεσε να του αφαιρέσει τη στολή και να διαπιστώσει ότι το σώμα του, σε γενικές γραμμές, ήταν όπως και το δικό μας, με το κεφάλι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το σώμα του,από το οποίο έλειπε παντελώς το τρίχωμα και το δέρμα του ήταν κάτασπρο.

Όταν τέλειωσε η νεκροψία αυτή που έκανε πάνω στο σώμα του σκοτωμένου, τον έβαλε πάλι στο λάκκο παίρνοντας την ολόσωμη εκείνη στολή μαζί του. Για τον καθηγητή Μινωίτη η επιστροφή του στο υπόγειο καταφύγιο ήταν μεγάλη ταλαιπωρία. Κουρασμένος, ψυχικά και σωματικά από ό,τι είχε προηγηθεί, βάδιζε με δυσκολία. Η κούραση και η ζέστη τον είχαν εξαντλήσει. Η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ήταν πολύ υψηλή, θα περνούσε τους σαράντα πέντε βαθμούς!

Μέσα στο υπόγειο καταφύγιο τα πράγματα ήταν αρκετά καλύτερα. Οι τοίχοι, με το μεγάλο πάχος τους λειτουργούσαν πολύ καλά ως μονωτικά στοιχεία. Έβγαλε τα ρούχα του που είχαν μουσκέψει στον ιδρώτα, και τα κρέμασε στον τοίχο σκουπίζοντας τον ιδρώτα του με το πουκάμισό του .

Από περιέργεια φόρεσε τη στολή εκείνη που είχε πάρει μαζί του. Στο μέρος των χεριών διαμορφωνόταν σε ένα είδος ευκίνητων γαντιών, ενώ στο μέρος των ποδιών αντιστοιχούσε ένα άνετο ζευγάρι παπουτσιών. Στη θέση των ματιών υπήρχε ένα παχύ τετράγωνο κρύσταλλο και μπροστά από το πρόσωπο υπήρχε ένα διάτρητο πλαίσιο που μπορούσες να το ανοίγεις όποτε ήθελες. Στο σύνολό της, την βρήκε αρκετά βολική. Του άρεσε.

 

 

 

 

 

ΚΕΦ. 8

 

Η   τ η λ ε π ά θ ε ι α   π α ρ ά γ ε ι  ε ν έ ρ γ ε ι α

 

Από το μέρος της ανατολής άρχιζε να φωτίζει ο ουρανός. Σε λίγα λεπτά ένας λαμπρός, θερμός και εκτυφλωτικός ήλιος φάνηκε να βγαίνει από τη θάλασσα.

Ο καθηγητής Μινωίτης φορώντας εκείνη την ολόσωμη στολή περπατούσε με κατεύθυνση προς τα βόρεια, όπου υπολόγιζε ότι βρισκόταν άλλοτε το κέντρο της πόλης.

Ύστερα από πορεία πέντε ή έξι χιλιομέτρων,μέσα από ακαλλιέργητα χωράφια,άρχισε να συναντά περιοχές που έδειχναν να έχουν υποστεί κάποια επίδραση από ανθρώπινα έργα. Ένας δρόμος τον οδήγησε σε μια κατοικημένη περιοχή, όπου είδε με έκπληξη και ανακούφιση να φορούν όλοι γενικά οι κάτοικοι την ίδια ολόσωμη στολή που φορούσε και ο καθηγητής.

Η πόλη παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον. Κανείς δεν νοιαζόταν για τον διπλανό του. Αυτό ήταν βέβαια φυσικό, γιατί κανείς δεν αναγνώριζε τον άλλο, αφού όλοι τους φορούσαν τις ίδιες στολές.

Έτσι, με θάρρος και σιγουριά πλησίασε προς την πλατεία που φαινόταν μπροστά του, όπου γινόταν μια ομιλία από έναν άνθρωπο, πάντοτε με στολή, ανεβασμένο σε μια εξέδρα.

Προσέχοντας τα λόγια του ομιλητή παρατήρησε ότι μπορούσε να καταλαβαίνει το τι έλεγε, γιατί η γλώσσα που χρησιμοποιούσε ήταν η ίδια με τη δική του, αλλά με παράξενη προφορά και σύνταξη. Παρατήρησε, ακόμη, ότι ο τόνος ή, καλύτερα, αυτό που λέμε η χροιά της φωνής ήταν παράξενη, αλλά ίσως να ήταν αιτία η στολή που κάλυπτε και το πρόσωπό του. Προσπαθώντας να καταλάβει τα λόγια του ομιλητή εκείνου ο καθηγητής Μινωίτης είδε κάτι που τον έκανε να νομίζει ότι ονειρευόταν. Μηχανικά σκούπισε το γυαλί που είχε μπροστά από τα μάτια του η στολή και ξανακοίταξε,αλλά αυτό που είχε δεί ήταν αληθινό. Η εξέδρα πάνω στην οποία στεκόταν ο ομιλητής ήταν κυριολεκτικά στον αέρα, σε ύψος τρία περίπου μέτρα από το έδαφος,χωρίς να στηρίζεται πουθενά. Ο καθηγητής μετακινήθηκε προς τα δεξιά, προς τα αριστερά, κοίταξε προσεκτικότερα, αλλά η εξέδρα, που δεν ήταν παρά μερικές σανίδες ξύλου ενωμένες, βρισκόταν κυριολεκτικά στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται σε κανένα στήριγμα.

H σανίδα ήταν στο αέρα, όπως τα ιπτάμενα χαλιά των παραμυθιών της ανατολής. Το παράξενο αυτό φαινόμενο έβαλε τον καθηγητή σε χίλιες δυό σκέψεις. Οπωσδήποτε επρόκειτο για μιά σπουδαία τεχνολογία, αφού οι άνθρωποι της εποχής εκείνης είχαν την δυνατότητα να ελέγχουν την έλξη της βαρύτητας. Με αυτές τις σκέψεις πέρασε αρκετή ώρα, γιατί ο ομιλητής εκείνος σταμάτησε να μιλά και αμέσως η εξέδρα άρχισε να χαμηλώνει σιγά-σιγά, αθόρυβα, μέχρι και που ακούμπησε στο έδαφος.

Η περιέργεια του καθηγητή να δει από κοντά την εξέδρα τον έκανε να πλησιάσει. Ήταν, πράγματι, μια απλή σανίδα, από υλικό που έμοιαζε με ξύλο, επιφάνειας δύο τετραγωνικών μέτρων και πάχους δύο, περίπου, εκατοστών. Διστακτικά την έσπρωξε μαλακά με το πόδι του και την μετακίνησε με ευκολία.

Οι άνθρωποι που άκουγαν την ομιλία είχαν φύγει από την πλατεία και ο καθηγητής έμενε σχεδόν μόνος του σ’εκείνο το μέρος.

Ένα δυνατό αίσθημα πείνας τον έκανε να αναζητήσει κάτι φαγώσιμο.

Κατευθύνθηκε προς το κέντρο της πόλης και ψάχνοντας βρέθηκε έξω από μια μεγάλη αίθουσα, που από τα μεγάλα παράθυρά της έβλεπε πολλούς ανθρώπους να κάθονται και να τρώνε. Μπαίνοντας μέσα υπήρχαν σε πέντε παράλληλες σειρές αυτόματα μηχανήματα από τα οποία οι άνθρωποι έπαιρναν διάφορα φαγώσιμα είδη.

Στάθηκε σε μια γωνιά και παρατηρούσε τους άλλους με τι τρόπο έπαιρναν τα φαγητά τους.

Με μεγάλη του χαρά πρόσεξε ότι κανείς δεν πλήρωνε. Πίεζαν διάφορα κουμπιά και έπαιρναν, χωρίς αντάλλαγμα, τα αντίστοιχα πράγματα που ήθελαν. Ακολουθώντας την ουρά που είχε δημιουργηθεί, όταν ήρθε η σειρά του, πίεσε δυο κουμπιά, τα ίδια που είχε χρησιμοποιήσει ο προηγούμενός του και αμέσως βρέθηκαν μπροστά του δύο τετράγωνα κουτιά.

Το φαγητό που είχαν τα δύο εκείνα κουτιά το έφαγε με αρκετή όρεξη, χωρίς να καταλάβει τι είδους φαγητό ήταν.

Φεύγοντας από το εστιατόριο εκείνο ακολούθησε στην τύχη ένα δρόμο και συνάντησε μια ομάδα ανθρώπων που έμπαιναν σε ένα μεγάλο κτίριο.

Ο καθηγητής Μινωίτης ακολουθώντας την ομάδα των ανθρώπων εκείνων βρέθηκε σε μια αίθουσα διαμορφωμένη σε ένα τεράστιο αμφιθέατρο.

Μιμούμενος τους άλλους κάθισε σε ένα αναπαυτικότατο κάθισμα και περίμενε τις επόμενες εξελίξεις. Σε λίγα λεπτά, ο φωτισμός της αίθουσας έσβησε και μόνο το μέρος που αντιστοιχεί στο παλκοσένικο φωτιζόταν άπλετα από ένα δυνατό άσπρο φως που προερχόταν από καθρέπτες, όμοιους με εκείνους που ήταν στο υπόγειο καταφύγιό του.

Ένας άνθρωπος με στολή ανέβηκε στη σκηνή και άρχισε να μιλά στη γλώσσα εκείνη που ο καθηγητής καταλάβαινε αρκετά καλά.

Ο άνθρωπος εκείνος έλεγε περίπου τα εξής.

---“ Σήμερα, αρχίζουμε το πρώτο μάθημα για τον έλεγχο και την κατευθυνόμενη προβολή της διανόησης του ανθρώπου. Αυτή η σειρά μαθημάτων εφαρμόζεται εδώ και πεντακόσια χρόνια περίπου, από τότε δηλαδή που η ανθρωπότητα κατανάλωσε και την τελευταία σταγόνα πετρελαίου που υπήρχε στο υπέδαφος του πλανήτη μας ,που είναι ο μοναδικός στο σύμπαν που έχει οργανική ζωή και επομένως, πετρέλαιο. Ξέρετε, βέβαια, ότι όταν συμπληρώσετε τα δέκα οκτώ χρόνια της ηλικίας σας, πρέπει να αρχίσετε ένα νέο κύκλο μαθημάτων ,άνδρες και γυναίκες, που έχει σκοπό να μπορείτε να δραστηριοποιείτε την κατευθυνόμενη προβολή της διανόησής σας. Όπως ξέρετε, η εκπαίδευση αυτή γίνεται σε όλα τα μέρη του πλανήτη μας σε όλους, άνδρες και γυναίκες, και έχει αντικαταστήσει, αυτό που σε αρχαίες εποχές έλεγαν στρατιωτική θητεία. Στα χρόνια μας κατορθώσαμε, ή μάλλον αναγκαστήκαμε, να ξεχάσουμε τους πολέμους. Εξερευνήσαμε το σύμπαν και πουθενά αλλού δεν βρήκαμε κανενός είδους ζωή. Οι επιστήμονες των περασμένων αιώνων κατάφεραν να αξιοποιήσουν την ανθρώπινη σκέψη παράγοντας με αυτήν απ’ευθείας ενέργεια. Αφορμή γι’ αυτό τους είχε δώσει η ικανότητα που είχαν ορισμένοι μόνο, ως τότε, άνθρωποι να κινούν διάφορα αντικείμενα μόνο με το βλέμμα τους και με την απλή επιθυμία να γίνει.

Αυτή την ικανότητα, παλαιότερα, την είχαν ελάχιστοι άνθρωποι και μάλιστα για τους πολλούς φαινόταν σαν υπερφυσικό φαινόμενο και προκαλούσε δέος ή και φόβο ακόμα.

Εμείς όμως, τώρα ξέρουμε ότι την ιδιότητα αυτή μπορεί να την αποκτήσει ο καθένας και μάλιστα ελεγχόμενη,κατευθυνόμενη και προβάλλοντάς την έξω από τον εγκέφαλό μας να κινεί τους άξονες των μηχανών της βιομηχανίας μας ”.

Ο καθηγητής Μινωίτης καθόταν στο αναπαυτικό του κάθισμα και άκουγε με το στόμα ανοικτό από την έκπληξη.

Συνεχίζοντας ο ομιλητής έλεγε:

--- “ Η διάρκεια της εκπαίδευσης αυτής είναι πέντε χρόνια και μετά θα είστε ικανοί να προσφέρετε τις ενεργειακές σας ικανότητες για δέκα χρόνια ακόμη εκπληρώνοντας έτσι το υπέρτατο καθήκον σας.

Σήμερα, στο πρώτο μάθημα που θα κάνουμε, θα σας διδάξουμε πώς φτάνουμε στην πρώτη φάση εξέλιξης που λέγεται φάση χαλάρωσης και αυτοσυγκέντρωσης.

Για τον σκοπό αυτό καθόμαστε αναπαυτικά στο κάθισμά μας, με το κορμί μας όρθιο ώστε να σχηματίζει με τους μηρούς ορθή γωνία.

Τα πόδια ακουμπάνε απαλά στο έδαφος και οι κνήμες σχηματίζουν με τους μηρούς επίσης, ορθή γωνία. Τα χέρια ακουμπούν ελαφρά στους μηρούς με τις άκρες των δακτύλων να φθάνουν πάνω από τα γόνατα. Το βλέμμα σας να κατευθύνεται σταθερά σε ένα σημείο που να βρίσκεται μπροστά σας.

Απομακρύνετε από το μυαλό σας κάθε σκέψη και δείτε με τα μάτια του νου σας τα δάκτυλα των ποδιών σας τους αστραγάλους, τις κνήμες, τους μηρούς, τα χέρια σας που ακουμπάνε πάνω τους και το επάνω μέρος του κεφαλιού σας.

Κατεβείτε τώρα, πάντοτε με τη σκέψη σας, από το πίσω μέρος της πλάτης κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης νιώθοντας συγχρόνως ένα ελαφρό ηλεκτρικό ρεύμα να κατεβαίνει από τη ραχοκοκαλιά σας και ένα υπέροχο αίσθημα ηρεμίας και γλυκιάς χαλάρωσης ”.

Όταν ο εκπαιδευτής ζήτησε να επαναλάβουν όλοι μαζί την φάση αυτή, ο καθηγητής Μινωίτης ένιωσε πραγματικά εκείνο το ευχάριστο αίσθημα χαλάρωσης, όπως είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα νιώσετε και σεις που ακούτε ή διαβάζετε αυτό το βιβλίο, εφόσον βέβαια ακολουθήσετε την παραπάνω τακτική.

Αφού έγινε πολλές φορές επανάληψη της φάσης αυτής, ο εκπαιδευτής προχώρησε στην επόμενη λέγοντας :

--- Πάντοτε από τη θέση αυτή δείτε με τα μάτια του νου σας τον εαυτόν σας να χάνει το βάρος του και να σηκώνεται στον αέρα σαν πούπουλο .

Η τελευταία αυτή φάση επαναλήφθηκε πολλές φορές.

Ύστερα από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα μπήκαν στην αίθουσα πέντε με έξι άτομα, που ο ένας τους κρατούσε ένα μεγάλο σάκο. Οι άνθρωποι αυτοί περνούσαν από μπροστά μας και τοποθετούσαν στην πλάτη του κάθε καθίσματος, δηλαδή μπροστά μας, ένα μικρό χάρτινο μύλο, σαν αυτούς που πουλούν σήμερα στους δρόμους για φτηνά παιδικά παιχνίδια.

Όταν τελείωσε η τοποθέτηση αυτή των χάρτινων μύλων, πήρε πάλι το λόγο ο εκπαιδευτής λέγοντας

---“Τώρα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στο πρώτο πείραμα εξωτερίκευσης της διανόησής μας πραγματοποιώντας την πρώτη ελεγχόμενη τηλεκίνηση. Για το σκοπό αυτό όλοι απ’αυτή τη στιγμή σε μισή ώρα πρέπει να έχετε φτάσει στον ύψιστο βαθμό χαλάρωσης ” .

Ο εκπαιδευτής σταμάτησε να ομιλεί, ενώ μέσα στη αίθουσα επικράτησε απόλυτη σιωπή.

Ο καθηγητής Μινωίτης από επιστημονικό ενδιαφέρον συμμετείχε στην προσπάθεια αυτή.

Όταν πέρασε μισή ώρα ακριβώς, ο εκπαιδευτής συνέχισε :

---“ Όλων σας η σκέψη πρέπει να συγκεντρωθεί τώρα στο χάρτινο μύλο που βρίσκεται μπροστά σας. Τίποτε άλλο για σας δεν υπάρχει στο κόσμο παρά εσείς και ο μύλος αυτός. Σκεφτείτε τώρα με απόλυτη βεβαιότητα ότι η σκέψη σας μπορεί να περιστρέψει το μύλο αυτό από τα αριστερά προς τα δεξιά και όχι αντίστροφα. Αυτή η φορά περιστροφής έχει τεράστια σημασία στο αποτέλεσμα γιατί έχει πια αποδειχθεί ότι τα βαθύτερα επίπεδα του ανθρώπινου νου αντιλαμβάνονται τη ροή του χρόνου από τα αριστερά προς τα δεξιά”.

Ακούγοντας τις λέξεις εκείνες του εκπαιδευτή, τον τόνο της φωνής του, στον σκληρό και μοναδικό του ρόλο, κανείς δεν μπόρεσε να προβάλει καμιά αντίδραση. Αν το προσπαθήσεις κάνεις μια ασυγχώρητη σπατάλη στην διαμελισμένη ψυχική σου κατάσταση. Αλλά και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια συγκέντρωσης σε κάτι διαφορετικό από τις υποβολές του, δεν προλαβαίνεις ούτε να το σκεφτείς γιατί οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του μπαίνουν στο συγκινησιακό κέντρο του εγκεφάλου σου με ταχύτητα βολίδας πυροβόλου όπλου και σε καθιστούν ανίκανο για κάθε άμυνα. Είναι ένα αποφασιστικό, καίριο κτύπημα που εισχωρεί στο μυαλό σου σε κλάσματα δευτερολέπτου και ηχεί σαν καλοκαιριάτικη καταιγίδα. Ο καθηγητής Μινωίτης βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα αυτήν την τελευταία φάση και ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του εκπαιδευτή.

Σε κάποια στιγμή, είδε με έκπληξη το μύλο του να περιστρέφεται για λίγες μοίρες γύρω από την καρφίτσα που αποτελούσε τον άξονα περιστροφής του!

Δεν είχε συνέλθει καλά-καλά από την έκπληξή του όταν άκουσε τον εκπαιδευτή να λεει.

---Εδώ θα σταματήσουμε την άσκηση για να δούμε τα αποτελέσματα.

Ένα κάτασπρο φως πλημμύρισε την αίθουσα, ενώ ένας μεγάλος ηλεκτρονικός πίνακας έδειχνε για τον κάθε ένα τα αποτελέσματα του πρώτου πειράματος τηλεκίνησης.

---“ Όπως βλέπω, έλεγε ο εκπαιδευτής το πρώτο πείραμα είχε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Πολλοί από σας κατάφεραν να περιστρέψουν για λίγες μοίρες το μύλο τους. Είμαι βέβαιος ότι σε λίγους μήνες θα μπορείτε με τη σκέψη σας και μόνο να περιστρέφετε τον μύλο αυτό σαν να τον φυσούσε ένας ευεργετικός άνεμος. Εδώ θα σταματήσουμε για σήμερα κι θα συνεχίσετε μόνοι στα σπίτια σας παίρνοντας και το μύλο μαζί σας. Το επόμενο μάθημα θα το παρακολουθήσουν όσοι καταφέρουν να περιστρέψουν ελεύθερα με τη σκέψη τους το μύλο αυτό ”.

Τα λόγια αυτά του εκπαιδευτή τους φάνηκαν σκληρά και αυστηρά. Οι σπουδαστές σηκώθηκαν από τα καθίσματά τους παίρνοντας μαζί και το χάρτινο μύλο τους και σιωπηλοί έβγαιναν ένας - ένας έξω από την αίθουσα.

Σε λίγο, βγήκε και ο καθηγητής παίρνοντας μαζί του το χάρτινο μύλο κι άρχισε να περπατάει στο μεγάλο διάδρομο του κτιρίου.

Δεξιά και αριστερά υπήρχαν μεγάλες αίθουσες, όμοιες με αυτή που είχε μπει, όπου γίνονταν παρόμοια εκπαιδευτικά προγράμματα για τους πιο προχωρημένους.

Η σημερινή ημέρα εντυπωσίασε τον καθηγητή Μινωίτη, αλλά και τον προβλημάτισε συγχρόνως, γιατί σκεφτόταν ότι θα του ήταν αρκετά δύσκολο να παρακολουθήσει όλη την εκπαίδευση υποχρεούμενος να καταβάλλει ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια.

Με αυτές τις σκέψεις κατευθυνόταν προς το υπόγειο καταφύγιό του, όπου και έφτασε χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει. Ξάπλωσε σε μια γωνιά και αποκοιμήθηκε.

Ο ύπνος που έκαμε τον είχε κυριολεκτικά αναζωογονήσει. Με το μυαλό του ξεκούραστο έκανε τώρα έναν απολογισμό της χθεσινής ημέρας.

Όλα αυτά που είδε και έζησε χθες του φαίνονταν σαν ένα όνειρο, αλλά ο χάρτινος μύλος που είχε μαζί του ήταν μια απόδειξη πως όλα ήταν αληθινά.

Φέρνοντας στη μνήμη του τα λόγια του εκπαιδευτή κατάλαβε ποιος ήταν ο σκοπός εκείνης της εκπαίδευσης. Δεν είχε πια καμιά αμφιβολία για τα αποτελέσματα αυτής της ενεργειακής πολιτικής.

Αποφάσισε λοιπόν, να αναζητήσει τις ομάδες εκείνες των ανθρώπων που είχαν ολοκληρώσει την εκπαίδευσή τους και μπορούσαν να κινούν, μόνο με τη σκέψη τους, τις μηχανές παράγοντας έτσι χιλιάδες ή και εκατομμύρια κιλοβατώρες ενέργειας.

Ο καθηγητής Μινωίτης έφερε στο νου του την εντολή του εκπαιδευτή, ότι δηλαδή έπρεπε μόνοι τους να προσπαθήσουν ώστε να καταφέρουν να περιστρέφουν με τη σκέψη τους τον μύλο εκείνο για να γίνουν δεκτοί στα πιο προχωρημένα μαθήματα. Κάθισε, λοιπόν, μέσα στο υπόγειο καταφύγιό του με την ησυχία του να βελτιώνει τις ικανότητές του και τελικά κατάφερε να περιστρέφει με σχετική ευκολία το χάρτινο μύλο.

Ύστερα από αυτήν την απροσδόκητη επιτυχία αποφάσισε να παρακολουθήσει τα πιο προχωρημένα μαθήματα.

Βρέθηκε πάλι στην αίθουσα εκείνη, αλλά με πολύ λιγότερα άτομα, πράγμα που έδειχνε ότι δεν κατάφεραν όλοι να προχωρήσουν μόνοι τους, όπως το απαιτούσε ο κανονισμός. Ακριβώς την ίδια εξήγηση έδωσε και ο εκπαιδευτής όταν μπήκε μέσα στην αίθουσα, προσθέτοντας ότι η πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου συμβαδίζει με τη διανοητική εξέλιξη, με στόχο τα παραψυχολογικά φαινόμενα, όπως θα λέγαμε εμείς σήμερα. Ενώ μιλούσε ο εκπαιδευτής, παρατήρησε ότι πάνω στη σκηνή τοποθετούσαν ένα μεγάλο σιδερένιο τροχό, διαμέτρου ενάμιση περίπου μέτρου, που μπορούσε να περιστρέφεται γύρω από ένα οριζόντιο άξονα. Αρχίζοντας το σημερινό μάθημα τους εξήγησαν πως με τη δύναμη της σκέψης όλων έπρεπε να περιστραφεί ο τροχός εκείνος. Κάνοντας πράξη ότι είχαν μάθει στα προηγούμενα μαθήματα, μπόρεσαν την πρώτη μέρα, να κινήσουν λίγο τον τροχό και ύστερα από πολλές προσπάθειες, τις επόμενες ημέρες, να τον περιστρέφουν ελεύθερα και μάλιστα να παράγουν, όλοι μαζί, ενέργεια διακοσίων κιλοβατώρων. Το πράγμα φαινόταν καταπληκτικό γιατί ήταν πια ξεκάθαρο το απλό στη σύλληψή του, πρόγραμμα ενεργειακής πολιτικής.

Αργά το απόγευμα πήγαν να επισκεφθούν ένα μεγάλο σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Ο καθηγητής Μινωίτης θυμάται ότι πήγαν σε ένα τεράστιο ισόγειο χώρο όπου υπήρχαν εκατοντάδες καθίσματα, διατεταγμένα όπως ακριβώς στον κινηματογράφο, και στο βάθος της αίθουσας υπήρχε ένας τεράστιος σφόνδυλος που περιστρεφόταν με μεγάλη ταχύτητα γύρω από ένα χοντρό οριζόντιο άξονα. Ένας άνθρωπος του εργοστασίου τους έπαιρνε κατά ομάδες των πέντε ατόμων και τους ξεναγούσε. Σε ένα ιδιαίτερο δωμάτιο υπήρχε η μονάδα ελέγχου της απόδοσης του κάθε ανθρώπου καθώς και το σύνολο της παραγόμενης ενέργειας. Ο άνθρωπος που έκανε την ξενάγηση ανέφερε ότι η παραγόμενη ισχύς από το σύνολο των ανθρώπων αυτών έφτανε στο ύψος των 50 μεγαβάτ. Στο ίδιο δωμάτιο υπήρχε ένα πολύπλοκο κομπιούτερ που κατέγραφε κάθε στιγμή, με απόλυτη ακρίβεια, την απόδοση του κάθε ανθρώπου. Έβλεπες λοιπόν, αποδόσεις από εκατό τα εκατό μέχρι και πενήντα τα εκατό. Μικρότερες αποδόσεις δεν καταγράφηκαν γιατί ,όταν κάποιου η απόδοση με τα χρόνια έπεφτε κάτω από το πενήντα τα εκατό, αμέσως έφευγε από την αίθουσα τηλεκίνησης του σφονδύλου.

Με την ξενάγηση αυτή τέλειωσε και αυτή η ημέρα αφού ανήγγειλαν ότι την επομένη θα γινόταν μια επίσκεψη στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Την επόμενη μέρα, ένα λεωφορείο ξεκίνησε από την αυλή του εκπαιδευτηρίου και τους μετέφεραν στο αεροδρόμιο της περιοχής.

Ένα μετρίου μεγέθους αεροπλάνο περίμενε στο υπόστεγο. Η μορφή του ήταν περίπου συνηθισμένη, αλλά τα φτερά του ήταν πολύ μικρά, σχεδόν ατροφικά. Ο καθηγητής Μινωίτης φορώντας την ολόσωμη εκείνη στολή βρισκόταν στην πρώτη σειρά. Έτσι μπήκε από τους πρώτους.

Τα καθίσματα ήταν διατεταγμένα σε δυο σειρές κατά μήκος του σκάφους.

Το αεροπλάνο βγήκε από το υπόστεγο και σηκώθηκε κατακόρυφα, όπως τα ελικόπτερα, χωρίς να ακούγεται ο παραμικρός θόρυβος. Όταν το αεροπλάνο αυτό ανέβηκε σε κάποιο ύψος, άρχισε να κινείται σιγά-σιγά προς τα εμπρός και σε λίγο χρόνο ανέπτυξε ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Ένας από το προσωπικό του αεροπλάνου συνόδευε δυο-δυο τους επισκέπτες στην αίθουσα κινήσεως. Η αίθουσα αυτή βρισκόταν στον επάνω όροφο του αεροπλάνου και ήταν ένας σκοτεινός θάλαμος χωρίς παράθυρα. Στο βάθος του θαλάμου αυτού υπήρχε μια οθόνη και πάνω σ’αυτήν φαινόταν ένα αεροπλάνο ακριβώς το ίδιο μ’αυτό που πετούσε. Ο άνθρωπος που τους συνόδευε έλεγε ότι η κινητήρια δύναμη του αεροπλάνου προερχόταν από τη σκέψη των ανθρώπων εκείνων που κάθονταν στις δυο παράλληλες σειρές, μέσα στο θάλαμο. Κάθε σειρά την αποτελούσαν δώδεκα άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, που με τη δύναμη της σκέψης τους κρατούσαν στον αέρα και προωθούσαν το αεροπλάνο. Οι άνθρωποι αυτοί σου έδιναν την εντύπωση ότι βρισκόταν σε κατάσταση έκστασης. Καθόταν σε αναπαυτικά καθίσματα με τα χέρια ακουμπισμένα στα γόνατά τους. Τα πρόσωπά τους ήταν ανέκφραστα και το βλέμμα τους φαινόταν, μέσα από το διαφανές παράθυρο της στολής, καρφωμένο στο σχήμα του αεροπλάνου που φαινόταν στην οθόνη. Πραγματικά, συγκεντρωμένοι όλοι μαζί και αποξενωμένοι από τα συναισθήματα της ατομικότητας και χωρίς την αντίληψη της σωματικής των υπόστασης, βυθισμένοι στα ενεργειακά κέντρα του εγκεφάλου των αντλούσαν ενέργεια που προβάλλοντας την προς τα έξω, εκπλήρωναν τον μοναδικό σκοπό της ύπαρξής των που ήταν να κρατούν, με τη σκέψη τους, το αεροπλάνο στον αέρα. Η πτήση αυτή κράτησε περίπου μια ώρα και η προσγείωση έγινε το ίδιο αθόρυβα και κατακόρυφα όπως και η απογείωση.

Το ίδιο λεωφορείο τους μετέφερε στο εκπαιδευτήριο και τους άφησαν ελεύθερους.

Ο καθηγητής Μινωίτης ένιωθε πολύ κουρασμένος και πεινούσε αρκετά. Κατευθύνθηκε προς το γνωστό εστιατόριο και, αφού πήρε στην τύχη, διάφορα κουτιά φαγητού κάθισε σε μια γωνιά να χορτάσει την πείνα του.

Κόντευε να τελειώσει το φαγητό του, όταν ήλθε και κάθισε δίπλα του ένας πολύ ψηλός στο ανάστημα άνθρωπος και ζήτησε από τον καθηγητή να του ανοίξει ένα από τα κουτιά του φαγητού του. Ο καθηγητής με αμηχανία τον εξυπηρέτησε και αποτραβήχτηκε για να συνεχίσει το φαγητό του.

Όμως ,ο ψηλός εκείνος άνθρωπος τον ξαναπλησίασε και άρχισε να του λεει:

--- Πόση είναι η απόδοσή σου;

Ο καθηγητής, που δεν ήξερε τι έπρεπε να του απαντήσει, δεν μίλησε. Τον κοίταξε μόνο για μια στιγμή και συνέχισε το φαγητό του.

Εκείνος, όμως, συνέχισε να του μιλεί και σε κάποια

στιγμή του είπε:

--- Βέβαια. έτσι είναι δυστυχώς, όταν φθάσει κάποιος στο σημείο που είμαι εγώ τώρα, τότε μόνο αρχίζει να αποζητά τη συναναστροφή με τους άλλους.

Ενώ ο καθηγητής Μινωίτης σκεφτόταν τι νόημα είχαν τα λόγια αυτά, ο άνθρωπος εκείνος συνέχισε λέγοντας.

--- Η απόδοσή μου στη παραγωγή ενέργειας έχει κατέβει στο σαράντα πέντε τα εκατό, εσύ τι απόδοση έχεις; ρώτησε πάλι τον καθηγητή.

Ο καθηγητής που δεν μίλησε, άρχισε να ανησυχεί γιατί δεν μπορούσε να τον αποφύγει και θα αποκάλυπτε την προέλευσή του. Θυμήθηκε όμως ότι στο εκπαιδευτήριο γινόταν η καταγραφή της απόδοσης του καθενός και εντελώς στη τύχη του είπε.

--- Εξήντα τα εκατό.

Τότε, ο άνθρωπος εκείνος σηκώνοντας το χέρι του ακούμπησε με συμπάθεια το χέρι του καθηγητή λέγοντάς του:

--- Καταλαβαίνεις, λοιπόν, φίλε μου ότι πολύ γρήγορα θα είσαι και εσύ στην κατάσταση που είμαι εγώ τώρα.

Ο καθηγητής παίρνοντας θάρρος από τη θέση του αδυνάτου, όπου έδειχνε ότι βρισκόταν ο συνομιλητής του, τον ρώτησε:

---Τι εννοείς;

---Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, του είπε, ξέρεις όμως ότι όσοι δεν έχουν απόδοση τουλάχιστον πενήντα τα εκατό τους σκοτώνουν ομαδικά. Αφαιρούν τη φαιά ουσία του εγκεφάλου από την κρανιακή κοιλότητα και την τοποθετούν μέσα σε γυάλινες σφαίρες που αντικαθιστούν το κρανίο. Τα σώματα των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων τα καταστρέφουν καίγοντάς τα γιατί τους είναι εντελώς άχρηστα. Όλοι αυτοί οι εγκέφαλοι που προέρχονται από χιλιάδες ανθρώπους, που τα ονόματά τους έχουν αντικατασταθεί από έναν αριθμό, τοποθετούνται στην απόρρητη αίθουσα παραγωγής ενέργειας και συνδέονται μεταξύ τους κατά τρεις τρόπους: Μια ομάδα εγκεφάλων συνδέονται παράλληλα, και μια άλλη ομάδα συνδέονται στη σειρά. Ανάλογα τώρα με τις ενεργειακές ανάγκες οι δυο αυτές ομάδες συνδέονται μεταξύ τους άλλοτε παράλληλα και άλλοτε σε σειρά δημιουργώντας έτσι τον τρίτο τρόπο σύνδεσης, που λέγεται μικτός, όπως ακριβώς γινόταν κάποτε η σύνδεση περισσοτέρων μπαταριών.

---Μα πως μπορεί ο εγκέφαλος του ανθρώπου να λειτουργήσει έξω από την κρανιακή κοιλότητα, αποκομμένος από τα άλλα ζωτικά όργανα, καρδιά, πνεύμονες, νεφρά και κυρίως χωρίς αίμα; ρώτησε ο καθηγητής .

---Το βασικό στοιχείο για τη διατήρηση της εγκεφαλικής λειτουργίας είναι το αίμα που το αφαιρούν συγχρόνως με την αφαίρεση του εγκεφάλου και τοποθετείται σε μια κεντρική δεξαμενή αίματος, όπου καθαρίζεται, με την οποία είναι διασωληνωμένοι όλοι οι εγκατεστημένοι εγκέφαλοι. Σε κάθε εγκέφαλο έχει εμφυτευτεί ένα μικροτσίπ και όλα μαζί συνδέονται με έναν κεντρικό υπολογιστή ο οποίος δίνει εντολές για την ενεργειακή λειτουργία των εγκεφάλων ρυθμίζοντας συγχρόνως και το βαθμό απόδοσης των ομάδων που αποτελούν. Πρέπει να σου πω ότι ο εγκέφαλος του ανθρώπου, αποκομμένος από το υπόλοιπο σώμα του, αποδίδει πολύ περισσότερο, γιατί είναι απαλλαγμένος εξωτερικών ή και εσωτερικών ερεθισμάτων, ενώ συγχρόνως ο κεντρικός υπολογιστής τον διεγείρει, μόνο για το σκοπό αυτό, δίνοντας ερεθίσματα στην κατάλληλη εγκεφαλική αύλακα ενεργοποιώντας και το άλλο ημισφαίριο που στις φυσιολογικές συνθήκες παραμένει ανενεργό. Έχει δε αποδειχτεί, στη πράξη, ότι εγκέφαλοι ανθρώπων που μέσα στο φυσικό τους κρανίο απέδιδαν λιγότερο από το 50%, όπως εγώ, αποδίδουν μέχρι και 90% με το παραπάνω μακάβριο σύστημα.

Γνωρίζοντας ο καθηγητής ότι ο εγκέφαλος είναι το κέντρο των αισθημάτων του ανθρώπου ρώτησε τον φίλο του:

---Τι νοιώθει ο κάθε ένας από τους ανθρώπινους εκείνους εγκεφάλους που είναι κλεισμένοι μέσα σ’ εκείνη τη γυάλινη σφαίρα;

---Σκοτάδι …. ένα απέραντο σκοτάδι, γιατί τα μάτια δεν υπάρχουν, ο νους λειτουργεί κανονικά αλλά γύρω του δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά ένα απέραντο σκοτάδι. Στην αρχή ο κάθε ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, ή καλλίτερα ο νους τους δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει πια το σώμα του. Νοιώθει και αισθάνεται τα πόδια, τα χέρια και είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση που σε συγκλονίζει περισσότερο.

Είναι τρομερό να τους βλέπεις την ώρα της δουλειάς να εργάζονται, νοητικά, με μοναχικό σκοπό την περιστροφή των σφονδύλων των μηχανών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, να βλέπεις τις αύλακες και τις έλικες και των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου να πάλλονται στο σύνολό τους λες και είναι οι χορδές των οργάνων μιας καλοκουρδισμένης συμφωνικής ορχήστρας με διευθυντή τον κεντρικό υπολογιστή.

--- Είναι ασύλληπτα τρομερό και μακάβριο! ψέλλισε ο καθηγητής.

---Ο κάθε “ άνθρωπος ” που είναι κλεισμένος μέσα σ’ εκείνο το γυάλινο κρανίο νιώθει και αισθάνεται τα πάντα, πονάει χωρίς να μπορεί να ξεφωνίσει, φοβάται χωρίς να έχει ελπίδα παρηγοριάς, αγαπάει χωρίς να αγαπιέται, είναι ένας κωδικός αριθμός και τίποτε άλλο, είναι μια σκλαβιά, μια δουλεία έσχατης μορφής.

Στο άκουσμα των λέξεων αυτών ο καθηγητής Μινωίτης τα έχασε κυριολεκτικά και δεν ήξερε τι να πει στον άνθρωπο εκείνο, ο οποίος συνεχίζοντας είπε:

---“ Αν ζω ακόμη το οφείλω στον διπλανό μου, μέσα στην αίθουσα παραγωγής ενέργειας που μου μεταδίδει τώρα και οκτώ ημέρες το δέκα πέντε τα εκατό από τη δική του ενέργεια, και έτσι δεν με έχουν ακόμη εντοπίσει. Όμως, εγώ νιώθω πολύ εξαντλημένος και δεν έχω το κουράγιο να συνεχίσω μ’αυτήν την κατάσταση η οποία,  και να το ήθελα, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ ”.

Ο καθηγητής Μινωίτης κατάλαβε πια ότι τον άνθρωπο εκείνο τον είχε κυριεύσει η απόγνωση και, αφού σηκώθηκε όρθιος, του είπε σε επιτακτικό μάλλον ύφος να τον ακολουθήσει.

Εκείνος σηκώθηκε και σαν ρομπότ ακολούθησε τον καθηγητή που κατευθυνόταν στο υπόγειο κρησφύγετό του. Όταν ο καθηγητής έφτασε μπροστά από την είσοδο του υπογείου, γύρισε το κεφάλι του για να δει αν τον είχε ακολουθήσει και τον είδε να στέκεται διστακτικός πίσω από κάτι βράχους. Επειδή δεν αποφάσιζε να έλθει προς το υπόγειο, ο καθηγητής πήγε κοντά του και πιάνοντάς τον από το χέρι, όσο γινόταν πιο φιλικά, τον παρακίνησε να προχωρήσει.

Έτσι, κατέβηκαν στο υπόγειο, όπου βρισκόταν η χρονομηχανή, την οποία μόλις την είδε, άρχισε να την περιεργάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

--- Ξέρεις τι είναι αυτό; τον ρώτησε ο καθηγητής.

--- Όχι, του απάντησε φοβισμένα.

--- Έχεις σπουδάσει σε σχολείο; τον ρώτησε ο καθηγητής.

---Ναι, του απάντησε, έχω κάνει σπουδές σχετικά με την τεχνολογία τροφίμων.

--- Πολύ ωραία, του είπε ο καθηγητής, τότε θα έχεις ακούσει για κάποιον Αϊνστάιν, έναν επιστήμονα που έζησε χιλιάδες χρόνια πριν, κάπου στο 1945 .

--- Ναι, του είπε με ενθουσιασμό, όλοι ξέρουμε ότι ήταν ένας μεγάλος επιστήμονας.

Ο καθηγητής Μινωίτης, που έβλεπε τον άνθρωπο αυτόν πια σαν φίλο, άρχισε να του μιλάει για αρκετή ώρα για τη θεωρία της σχετικότητας και ιδιαίτερα για τη σχετικότητα του χρόνου και του εξήγησε ότι η μηχανή αυτή μπορεί να ταξιδεύει στο χρόνο και ότι ο ίδιος έχει έλθει από μιαν άλλη παλαιότερη εποχή !

Στο άκουσμα των λέξεων αυτών από τον καθηγητή Μινωίτη, ο φίλος του έμεινε βουβός από την έκπληξη.

Τον έβλεπες να περιεργάζεται σαν χαμένος, αλλά με περισσότερο τώρα ενδιαφέρον τη χρονομηχανή και σε κάποια στιγμή είπε στον καθηγητή.

--- Δηλαδή θες να πεις ότι έρχεσαι από το παρελθόν ;

--- Ακριβώς, από το 2060 του απάντησε ο καθηγητής.

Επειδή ο άνθρωπος εκείνος έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για ό,τι του έλεγε ο καθηγητής, η συζήτηση συνεχίστηκε για πολύ.

Όταν πια είχαν κουρασθεί από τη συζήτηση, ο καθηγητής πρότεινε στο φίλο του να αναπαυθούν για λίγο. Εκείνος συμφώνησε και ο καθηγητής, επειδή ένιωθε άβολα μέσα σ’ εκείνη τη στολή, την έβγαλε και φόρεσε τα ρούχα του.

Ο φίλος του τον κοίταξε περίεργα και με σοβαρό ύφος του είπε:

--- Τη στολή αυτή να τη φοράς πάντοτε όταν είσαι στο ύπαιθρο.

--- Μα γιατί; τον ρώτησε περίεργα ο καθηγητής.

---“ Πρέπει να ξέρεις, του είπε ο φίλος του, ότι η γη έχασε το προστατευτικό στρώμα του όζοντος*

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

* Όζον = αλλοτροπική μορφή του οξυγόνου. Το μόριό του αποτελείται από τρία άτομα οξυγόνου και έχει όλες τις χημικές ιδιότητες του οξυγόνου αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

που υπήρχε στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, και έτσι η κοσμική ακτινοβολία φτάνει ακέραιη πάνω στη γη και μας βομβαρδίζει με κάθε λογής σωματίδια. Γι’ αυτό όλα τα κτίρια, όπως και αυτό εδώ το υπόγειο από ό,τι βλέπεις, έχουν μια επένδυση από φύλλα μολύβδου που δεν τη διαπερνά η κοσμική ακτινοβολία, ενώ όταν βγαίνουμε έξω φοράμε αυτές τις ειδικές στολές.

Από τότε που δεν υπάρχει το στρώμα του όζοντος, δεν απορροφούνται πια οι υπεριώδεις και οι υπέρυθρες ακτίνες με σημαντικές συνέπειες στη βιολογία, αλλά και στο κλίμα του πλανήτη μας ”.

-- Μα αυτό είναι καταστροφικό, παρατήρησε ανήσυχος ο καθηγητής .

--- “ Το κακό, απάντησε ο φίλος του, είχε αρχίσει από την εποχή σας, όταν με την αλόγιστη χρήση των κάθε λογής σπρέι και άλλων βιομηχανικών αερίων, άρχισαν να δημιουργούνται τρύπες στο στρώμα του όζοντος. Αυτό ήταν πάντοτε διαπιστωμένο, αλλά ελπίζαμε ότι το οξυγόνο θα μετατρεπόταν σε όζον κατά τη διάρκεια των καταιγίδων με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού των κεραυνών.

Ούτε όμως και τα τεχνικά μέσα αναπλήρωσης του όζοντος έφεραν αποτέλεσμα. Έχω ακούσει, συνέχισε να λεει ο φίλος του καθηγητή, ότι γύρω στο 2055 είχε ξεκινήσει ένα πρόγραμμα αναπλήρωσης του όζοντος. Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό είχαν τεθεί σε τροχιά γύρω από τη γη και στο ύψος του στρώματος του όζοντος, αρκετοί δορυφόροι γεμάτοι νερό. Το νερό εκείνο με τη μέθοδο της ηλεκτρόλυσης έδινε οξυγόνο που περνούσε μέσα από κρυστάλλινους σωλήνες, όπου γίνονταν σκοτεινές ηλεκτρικές εκκενώσεις και έτσι μετατρεπόταν σε όζον.

Το απαιτούμενο ηλεκτρικό ρεύμα για την παραγωγή του οξυγόνου και τη μετατροπή του σε όζον το έπαιρναν από τον ήλιο με φωτοβολταϊκά κύτταρα.

Το πρόγραμμα αυτό, που ήταν αρκετά έξυπνο, το είχε προτείνει ένας αρκετά έμπειρος ηλεκτρομηχανικός, αλλά η μικροψυχία των αρμοδίων της εποχής εκείνης δεν επέτρεψε να εφαρμοσθεί στην ώρα του. Όταν, επιτέλους, αποφάσισαν την εφαρμογή του, ήταν ήδη πολύ αργά. Οι τρύπες του όζοντος, σαν τεράστιες αόρατες φτερούγες ενός απαίσιου δράκοντα, κάλυπταν ήδη τα δύο τρίτα της επιφάνειας της γης και δεν μπόρεσαν ποτέ να κλείσουν ”.

--- Μα τότε είστε καταδικασμένοι να ζείτε, εσείς και οι απόγονοί σας, μέσα σ’ αυτές τις στολές, είπε o καθηγητής Μινωίτης.

--- Φυσικά, απάντησε αδιάφορα ο φίλος του.

Ύστερα από τη διαπίστωση αυτή ο καθηγητής συνειδητοποίησε το τραγικό μέλλον της ανθρωπότητας, όταν θα έφτανε η εποχή του 2950 μ.Χ και που ο ίδιος τώρα ζούσε. Ένιωσε την ανάγκη να μάθει ακόμη περισσότερα για τη ζωή των ανθρώπων της εποχής αυτής και, αφού στάθηκε για λίγο στην είσοδο του υπογείου εκείνου ατενίζοντας σκεφτικός το εντελώς γυμνό από βλάστηση τοπίο, είπε στο φίλο του να ετοιμαστεί για να βγουν έξω.

Όμως καμιά απάντηση δεν πήρε. Τον πλησίασε και τότε τον είδε να κοιμάται ξαπλωμένος στο πάτωμα κρατώντας τη χρονομηχανή από το ένα της κάγκελο, σαν μικρό παιδί που κοιμάται αγκαλιά με τα παιχνίδια του.

Ο καθηγητής δεν θέλησε να τον ενοχλήσει, άλλωστε ποιος ξέρει αν δεν έβλεπε κάποιο όμορφο όνειρο ζώντας σε άλλες πιο όμορφες εποχές…

 

 

 

 

 

ΚΕΦ. 9

 

Ο  κ α θ η γ η τ ή ς  Μ ι ν ω ί τ η ς   χ ά ν ε ι  τ ο  β ά ρ ο ς  τ ο υ 

_

τ ο  ε ν ε ρ γ ε ι α κ ό  μ υ σ τ ι κ ό   γ ι α  τ η ν  κ α τ ά κ τ η σ η  τ ο υ  δ ι α σ τ ή μ α τ ο ς

Για τη συνέχεια κλικ εδώ

        

          Home