Το αλώνισμα του σιταριού
Στην παρακάτω φωτογραφία (από το αρχείο του Γεωργίου Πρατσίνη), βλέπομε τον Παναγιώτη Αγγελάκη ένα θαυμάσιο άνθρωπο, πατέρας του Νίκου του Μιχάλη και του Γιάννη, πάνω στον βολόσυρο αλωνίζοντας το σιτάρι της οικογένειάς του.
Είναι εντυπωσιακή η ομοιότητά του με τον μεγάλο του γιο τον Νίκο.
Βολόσυρος ήταν μια χονδρή ξύλινη πλατφόρμα με το μπροστινό της τμήμα ανασηκωμένο όπως το έλκηθρο που την έσερναν δυο βόδια όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Στην επιφάνεια της πλατφόρμας που βρισκόταν σε επαφή με το έδαφος, είχαν στερεωθεί στενόμακρες κοφτερές πέτρες χαλαζίου*. Το αλώνι εστρώνετο με στάχυα σιταριού και πάνω τους τοποθετούσαν το βολόσυρο που το έσερναν τα βόδια κάνοντας κύκλους, σχεδόν ομόκεντρους, μέσα στο αλώνι. Πάνω στο βολόσυρο στεκόταν όρθιος ή και καθιστός ο αλωνιστής για να καθοδηγεί τα βόδια στη σωστή τους πορεία αλλά και για να έχει το όλο σύστημα κάποιο βάρος ώστε να θρυμματίζονται τα στάχυα καλύτερα από τις κοφτερές πέτρες χαλαζίου.
- Χαλαζίας ( Quarz ) είναι το διοξείδιο του πυριτίου ( SiO2 ) ορυκτό με όψη υαλώδη και σκληρότητα αρκετά μεγάλη, περίπου 7, κατάλληλο ως κοπτικό εργαλείο για τα στάχυα την εποχή εκείνη.
Το λίχνισμα του σιταριού
Μετά το αλώνισμα έπρεπε να διαχωρισθεί ο καθαρός καρπός του σιταριού από τα εναπομείναντα άχειρα.
Στην παρακάτω φωτογραφία ( αρχείο Γεωργίου Πρατσίνη) φαίνεται ένας πολύ καλός παλαιός Φουρνιώτης ο Σταματάκης να λιχνίζει το " μάλαμα " με τη σύζυγό του.
" Μάλαμα " σ' αυτή τη περίπτωση, που στην ουσία θεωρείται θησαυρός, έλεγαν την κατά την προηγούμενη διαδικασία του αλωνίσματος ποσότητα σιταριού από την οποία είχαν απομακρυνθεί τα περισσότερα άχυρα και επομένως είχαν εναπομείνει στάχυα με μεγάλη περιεκτικότητα καρπών σιταριού.
