εδώ      ΦΟΥΡΝΗ Μεραμβέλλου
καλώς ήλθατε στο site του
Βασίλη Χατζηγιάννη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η εικόνα δείχνει το θαύμα που έκανε ο Άγιος Σπυρίδων στην πρώτη οικουμενική Σύνοδο το 325 στη Νίκαια της Βυθινίας κατατροπώνοντας τον Άρειο, όπως εξηγείται παρακάτω.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Σύνοδος της Νίκαιας το 325 και η Σύνοδος της Κρήτης το 2016

 

 

 

Μετά την απελευθέρωση των χριστιανών, μετά την ανακήρυξη ως θρησκείας του νεοσύστατου βασιλείου, της θρησκείας των << δεδιωγμένων εν μαρτυρίοις >> δεν πρόλαβαν να καταγραφούν στα επίσημα αρχεία οι ανεπανάληπτες εκείνες ευχαριστήριες δοξολογίες και ιδού ο πονηρός  ο << αρχαίκακος δράκων >> κινούσε τα νήματα της δολιοφθοράς με πνευματική τώρα απάτη. Οι διωγμοί χτυπούσαν και εξαφάνιζαν το χειροπιαστό, τη σάρκα. Εκείνος όμως που πήρε χώμα και την έπλασε, με το αψευδές στόμα Του είχε διαβεβαιώσει ότι η ζημία του σωματικού θανάτου πέφτει στη ζυγαριά του συμφέροντος, σχεδόν τιποτένια. Ζει ο άνθρωπος πάνω στο φλούδι του πλανήτη, φθείρεται, γηράσκει, απέρχεται. Ζάμπλουτοι και μεγιστάνες στο στερνό « χαίρε» ζαρώνουν, σπαρταρούν νοιώθουν τα περασμένα , το ευτυχισμένο παρελθόν, φενάκη. Ενώ η ψυχή, η άπιαστη ουσία που κανείς σοφός δεν  μας έδωσε τον ορισμό της και μόνο ο Θεός γνωρίζει το «κεκρυμένον» μυστικό της υποστάσεώς της, ξαναγυρίζει στα χέρια Του.  Στις πνευματικές αδελφότητες . Κι αν δεν σταθεί εκεί, αν η απολογία της δεν φέρει ένδυμα γάμου, αλλοίμονο!

Ο Άρειος λοιπόν, ένας πρωτοπρεσβύτερος, κληρικός, λιπόσαρκος, ευκίνητος, μέτριος στο ανάστημα  με σπινθηροβόλα και πονηρά μάτια, με «καταπλήττουσαν» ρητορική δύναμη και τέχνη έπεσε στα καλά καθούμενα σαν βότσαλο στη λίμνη. Συνεκλόνιζε άρχοντες, διανοουμένους, κληρικούς,  και τον απληροφόρητο λαό.
Ο Χριστός, ο Εσταυρωμένος του Γολγοθά δεν είναι ουσία του Πατέρα βροντοφώναζε. Τί είναι λοιπόν; Είναι κτίσμα Προνομιούχο με ειδική αποστολή. Η σταθερή διαφώτιση , η σοβαρότητα των ενεργειών του ξεπερνούσε τους πιο τρανούς σοφιστές της Αθηναϊκής Ακαδημίας.
Φωτισμένος ερμηνευτής έλεγαν πολλοί θεολόγοι σοφοί και διανοούμενοι.
Δεν ακούτε; Παίζει στα δάκτυλά του τα νοήματα της Γραφής. Αναλύει τον πυρήνα των Ευαγγελίων, απλοποιεί τα «εξ αοράτων».
Από ημέρα σε ημέρα αποκτούσε οπαδούς . Μετά τους διανοουμένους  και τους επίσημους η διδασκαλεία του έπιασε να εισχωρεί στο ψαχνό. 
Θεέ και Κύριε! Προσεύχονταν οι φιλομόναχοι αγωνιστές, οι πεντακάθαροι οι δίχως λεκέδες στην αγορά. 
Νάτος ο Άρειος ! έλεγαν με θαυμασμό στις πλατείες, βλέποντάς τον να περπατάει αγέρωχα μπροστά τους.
Είναι δημαγωγός, ανάκραζαν οι καθαροί, οι ταπεινοί, όσοι απέφευγαν πρωτοκαθεδρίες. Πρόκειται για μανιτάρι δίχως ικμάδα, με γλυκόπιοτο φαρμάκι.
Διαδίδεται ένα λάθος. Δυστυχώς. Μπλέξιμο, κλονισμός δυστυχία.
Από χρόνο σε χρόνο το κήρυγμα του νέου πρωτοπόρου έφερε μανία, άμετρη λύσσα, διχόνοια, διαιρέσεις στην εκκλησία και στην οικογένεια. Ο «αρχαίκακος δράκων» έτριβε τα χέρια. Να το κεντρί που έπρεπε να χρησιμοποιήσω, συλλογιζόταν. Μήπως ο αρχαίκακος δράκων κτυπάει και σήμερα με το κεντρί της διάσπασης; Ο Άρειος άρχισε να επικρατεί στα πλήθη. « Ο Άρειος » έλεγαν! και παραμέριζαν να περάσει. « Και Πατριάρχης» του φώναζαν. Η Δόξα του πεζοδρομίου του έγλυφε τα σανδάλια.
Ποτέ πόλεμος δεν έφερε σε ένα κράτος τέτοια αναταραχή όση έφερε το κήρυγμα ενός ασήμαντου κληρικού, του Άρειου.
Ο αυτοκράτορας αποφάσισε να συγκαλέσει σύνοδο. Διαισθανόταν τη δύναμη της ομαδικής προσευχής.  Διαισθανόταν την αόρατη παρουσία. Αν και δεν είχε ακόμη βαπτισθεί η άγια χάρη η «αναπληρούσα τα ελλείποντα» τον φώτισε να καταλάβει τι θα πει ομαδική ικεσία. Αν σε μια λιτανεία αναβροχιάς απαντούσε ο ουρανός, τι θα έκανε θα αδιαφορούσε τώρα;      
Στις ημέρες μας οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Ούτε καν λογαριάζονται. Τότε για να συναχθούν οι Επίσκοποι σε ορισμένο μέρος της αυτοκρατορίας χρειαζόταν χρόνος, προετοιμασία, οδοιπορίες, ξενύχτια, ταλαιπωρίες. Εκτός από τους απροόπτους κινδύνους. Δεν γινόταν όμως αλλιώς. Πεντακόσιοι τόσοι κήρυκες από  τα βασίλεια (ανάκτορα) ξεκίνησαν να ξεσηκώσουν τους υπεύθυνους των απανταχού της οικουμένης πνευματικούς αρχηγούς του λογικού ποιμνίου. Ο Κωνσταντίνος « ελέω Θεού αυτοκράτωρ των Ρωμαίων » συγκαλούσε στη Νίκαια Σύνοδο. « τι ήταν ο πάντων αγίων αγιώτατος Λόγος, Θεός ή κτίσμα »;          
Έφθασε λοιπόν το μήνυμα και στην Κύπρο. Οι επίσκοποί της βρέθηκαν άρρωστοι, γέροντες, κουρασμένοι. Έπρεπε να ταξιδέψουν από την Κυρήνεια με κάποιον από τους δρόμωνες της αυτοκρατορίας. Να υποστούν θαλάσσιο σκαμπανέβασμα, τρικυμία , παραμονές σε λιμάνια αναμένοντες βελτίωση του καιρού. Δεν υπήρχαν τότε ούτε δελτία καιρού ούτε G.P.S , ούτε e mails για να ενημερωθούν για τους ανέμους και τα Μποφόρ. Απόμενε και ο δρόμος της ξηράς και οι κίνδυνοι κοντά στις κακουχίες μεγάλωναν.
--- Ετοιμάσου γέροντα, είπαν στον ταπεινό Επίσκοπο της Τρεμετουσιάς ( Τριμυθούντα, πόλη της Κύπρου που σήμερα βρίσκεται στα κατεχόμενα από τους Τούρκους). Σε καλεί ο αυτοκράτορας στη Νίκαια. Ο Άρειος επικρατεί. Δίνει την τελική του μάχη. Ο Επίσκοπος της Τριμυθούντος , Σπυρίδων, βρέθηκε με ισχνές σωματικές δυνάμεις. Άρρωστος, απροετοίμαστος, με σημάδια κοπώσεως. Όμως για ποιόν ζούσε; Για τον εαυτό του; Κι αν δέχτηκε την Επισκοπή το έκανε για τον αμείλικτο αγώνα. Για να παλέψει με τις καταχθόνιες δυνάμεις. Για να απελευθερώσει ψυχές « υπέρ ων ο ιερός Λόγος εσταυρώθει ».
--- Θα παρευρεθώ … ψιθύρισαν ευθύς αμέσως τα χείλη του.
--- Ειρήνη καμάρι μου, φώναξε τη θυγατέρα του. Τότε οι επίσκοποι παντρεύονταν έκαναν οικογένεια.
--- Στους ορισμούς σου πατέρα.
--- Τα όργανα του πονηρού παραλλάζουν και νοθεύουν την ουσία του Κυρίου και Σωτήρος μας. Ετοίμασε όσο μπορείς παιδάκι μου το γρηγορότερο τα ρούχα μου, τις αλλαξιές μου και βάλε μπόλικο παξιμάδι στον ντορβά (βούρκα στα Κυπριακά ) και ελιές. Δεν είχε Σεφ για να τον πάρει μαζί του… Θα ταξιδέψω. Μη στενοχωρηθείς όσο θα λείψω.
Και ξεσηκώθηκε με το ραβδί ( σήμερα τη λένε ποιμαντορική ράβδο με ασημένια επικάλυψη στην κορυφή ) και το δισάκκι για να οδοιπορήσει, να ταξιδέψει, να περάσει το πέλαγος, για να βρεθεί ψηλά στη Νίκαια. Φτωχός, νησιώτης, απλοφορεμένος ιδαλγός, ανάμεσα σε λαμπροστόλιστους, σοφούς επιστήμονες, πολύξερους, διαβασμένους, παλατιανούς. Χαμηλή κάπου – κάπου λίγο τρέμολη φωνούλα ανάμεσα σε ατσαλόφρακτα στρατεύματα της ρητορικής, σε κύμβαλα αλαλάζοντα της αποταμιευμένης πολυγνωσίας.
Στη Νίκαια οι Αρειανοί τόξευαν διθυράμβους. Σαν έφτασε ο ταπεινός Επίσκοπος της Τρεμετουσιάς ( Τριμυθούντος) εκεί, τον συνόδευε ένας μόνο. Δεν είχε μαζί του ακολουθία συμβούλων και παρατρεχάμενων. Τον συνόδευε ο διάκονός του, ο Ευλόγιος. Κανείς δεν τους υποδέχθηκε. Κανείς δεν τους έδωσε σημασία. Ήταν δίχως διάσημα, δίχως τον αέρα των ευγενών, φτωχοντυμένοι. Σκελετός σχεδόν ο γέροντας από το επίπονο και κουραστικό ταξίδι. Δεν πήγε βέβαια ούτε με θαλαμηγό, ούτε με Lear Jet, ούτε με πολυτελή λιμουζίνα. Μα θα μου πείτε ότι τα μέσα αυτά δεν υπήρχαν τότε, υπήρχαν όμως οι βαστάζοι οι άμαξες, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο Άγιος Σπυρίδων, διότι περί Αυτού πρόκειται, και να του τα προσέφεραν δεν θα τα δεχότανε επειδή, όπως μας διδάσκουν τα πατερικά βιβλία, για να ανέβει ψηλά στα ουράνια η προσευχή πρέπει να δαμάσεις τη σάρκα διαφορετικά η προσευχή μας δεν φτάνει ούτε στο ταβάνι του ταμείου μας. Ο Άρειος πλαισιωνόταν με την αφρόκρεμα των σοφών της αυτοκρατορίας. Κοντά σε τέτοιους άρχοντες, σε τέτοιους φωστήρες, ποιος πρόσεχε τον ολιγογράμματο, τον τσακισμένο από τα χρόνια, τις νηστείες και την άσκηση ασήμαντο ποιμενάρχη; Αυτός όμως ευθύς αμέσως στο κατάλυμα όπου ακούμπησαν (και όχι στα πολυτελή ξενοδοχεία και στις σουίτες που καταλύουν οι σύγχρονοι συνοδικοί με τις ακολουθίες τους), δίχως να υπολογίσει την εξάντληση, την κόπωση, τις φευγάτες δυνάμεις, έπεσε στα γόνατα και προσευχόταν. Κουρασμένος, άφηνε τα δάκρυά του να κυλούν. Αναπετούσε σαν πεταλούδα η τρεμάμενη καρδιά του στα χέρια του Θεού.
--- Σήκω γέροντα, ξεκουράσου, του ψιθύρισε ο Ευλόγιος. Πως θα τα καταφέρεις να παρευρεθείς στη Σύνοδο;
--- Υπομονή παιδί μου, του αποκρινόταν ο Σπυρίδων. Πέφτει ποτέ συλλαβή από την τίμια προσευχή στις ριπές του ανέμου; Φρόντισε σε παρακαλώ παλληκάρι μου αύριο, προτού βαδίσομε για τη Σύνοδο να μου εξοικονομήσεις ένα κεραμίδι.
--- Τί να το κάνεις;
--- Μη ρωτάς. Κάνε αυτό που σε παρακάλεσα. Οραματίζομαι…     
Πρωτόφαντη κοσμοσύρραξη στον αυλόγυρο και στην αίθουσα την ημέρα της Συνόδου.
Ο ταπεινός γέροντας της Τριμυθούντος, ο Σπυρίδων,   μπήκε και κάθισε σε μια γωνιά. Δεν ζήτησε θέση επισκόπου και μάλιστα στα πρώτα καθίσματα… Οι σημερινοί, διαβάζω στις εφημερίδες, διεκδικούν καλές θέσεις ίσως για να έχουν άριστη τηλεοπτική εικόνα ή δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους.
--- Ο Θεός δεν είναι Πατήρ αιωνίως, βροντοφώναζε με μανία ο Άρειος, διότι εις καθωρισμένον χρόνον έκτισε τον Λόγον, τον Υιόν του. Μέσω δε αυτού όλα τα άλλα πράγματα.
--- Παραπλανάσαι, βλασφημείς, μπερδεύεσαι, αποκρινόταν με φωνή «αηδόνος» ο νεαρός Αθανάσιος.
--- Ησυχία, θα έλθει η σειρά σου. Τώρα θα ομιλήσει ο φιλόσοφος Κρίτων. Σπούδασε ιατρική, αστρονομία, ρητορική, φιλοσοφία. Υψηλός, ευσχήμων, ευπαρουσίαστος, με θαυμάσια ενδυμασία ανέβηκε στο βήμα ο Κρίτων.
--- Απλούστατα άγιοι πατέρες, άρχισε να λέει. Προσέξετε παρακαλώ. Ο λόγος δεν είναι τουτ’ αυτού ο Θεός, διότι τυγχάνει ετερογενής και προς την θεότητα όπως και οποιοδήποτε άλλο κτίσμα και δεν δύναται να λεχθεί ότι γνωρίζει τελείως τον Θεόν. Τόσον ο Υιός όσον και το άγιο Πνεύμα σαφώς είναι κεχωρισμένοι από τον Θεόν ποιηθέντες εξ ουσίας η οποία δεν είναι του Πατρός.
Εκείνη τη στιγμή ξεπετάχθηκε από τη θέση του ο Επίσκοπος της Τρεμετουσιάς, ο Σπυρίδων. Κινήθηκε, προχώρησε. Ένα, δύο, τρία βήματα.
--- Αχ τι πήγαινε τάχα να πετύχει;
--- Ψυχραιμία γέροντα, που πας; φώναζαν από την πλευρά των συνετών της Ανατολής.
--- Είναι δεινός ρήτορας. Δεν ακούς; Θα σε κατατροπώσει, θα σε εκσφεντωνίσει έξωθεν του τείχους. Προς Θεού, γύρισε, κάθισε.
Περίεργο, δεν τους άκουσε.
--- Έλα να μιλήσομε λίγο και μαζί φιλόσοφε, είπε.
--- Θα σε γελοιοποιήσει γέροντα, ανάκραξε κάποιος.
--- Προς τι οι παραπλανητικοί συλλογισμοί, ψιθύρισε ο γέροντας Σπυρίδων. Κοιτάζει κατάματα το φιλόσοφο και του λέει :
--- Άκουσέ με παρακαλώ. Στο όνομα του Κυρίου του Εσταυρωμένου.  
--- Τι θέλεις; Αποκρίθηκε ο ρήτορας, περιφρονητικά.
--- Ένας είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος. Αν και τρία πρόσωπα, τρεις υποστάσεις, εν τούτοις ο Θεός μας είναι Ένας. Ο νους μας θαρρείς είναι μικρός για να χωρέσει το πέλαγος του μεγαλείου του.
Κοντοστέκεται, κάνει το σημείο του σταυρού με το δεξί. Με το αριστερό κρατάει το κεραμίδι και λέει:
--- Εις το όνομα του Πατρός,    
Συγκλονίζεται η Σύνοδος. Κάτι το εξαίσιο γίνεται. Από το χέρι του Σπυρίδωνος όπου κρατάει το κεραμίδι, ανεβαίνει ψηλά φωτιά, φλόγα. Θεέ και Κύριε !
--- Και του Υιού, συνεχίζει ο Σπυρίδων.     
Από το ξερό κεραμίδι τρέχει κάτω νερό. Οι Αρειανοί ζαρώνουν. Οι ορθόδοξοι κρατούν την αναπνοή τους.
--- Και του αγίου Πνεύματος, συμπληρώνει ο αδύναμος και φτωχοντυμένος επαρχιώτης Επίσκοπος. Στα χέρια του δεν απομένει παρά το χώμα.
--- Ήταν τρία τα υλικά, συνεχίζει. Φωτιά, νερό και χώμα. Πως γίνεται και αποτελούν ένα;
Ο σοφός των βασιλείων βουβάθηκε. Τον έπιασε γλωσσοδέτης.
--- Δέχομαι άγιε γέροντα όσα είπες, φώναξε σκύβοντας το κεφάλι. Νικήθηκα, και ευθύς αμέσως κατέβηκε από το βήμα και συμβούλεψε τους Αρειανούς να ακολουθήσουν τις απόψεις του γέροντα της Τρεμετουσιάς.  Έχασε ο Άρειος τη μάχη και συντάχτηκε το ιερό σύμβολο της ομολογίας. Ο Κωνσταντίνος έσπευσε να καλέσει τον Σπυρίδωνα στα βασίλεια να τον τιμήσει.
--- Σε θερμοπαρακαλώ κράτιστε Βασιλιά, προτιμώ το γρηγορότερο να  επιστρέψω στο ποίμνιό μου. Απουσιάζω επί μακρόν. Απόλυσόν με.
--- Δεν χρειάζεσαι τίποτα για την επισκοπή σου;
--- Χρειάζομαι τη χάρη του Εσταυρωμένου και Αναστημένου μας Θεού, για την οποία αγωνίζομαι. Μην επιμένεις.
Τα λόγια αυτά παραξένεψαν τους πάντες. Ποιος δεν επιθυμεί να έρχεται σε επαφή, να συναναστρέφεται με τους εστεμμένους, τους πρώτους, τους ισχυρούς; Όλοι τους θαύμασαν την απλότητα του Σπυρίδωνος, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, ο οποίος ξεπροβοδίζοντάς τον για την επιστροφή του στην Κύπρο, του ψιθύρισε :
--- Να παρακαλείς γέροντα το Θεό για το έργο μου, για την αποστολή μου. Ο Γέροντας αυτός είναι, όπως είπαμε, ο Άγιος Σπυρίδων που η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου. Το Σώμα του βρίσκεται αναλλοίωτο στην ομώνυμη εκκλησία του στην Κέρκυρα. Δεν είναι τυχαία η κατάληξη του σκηνώματός του σ’ αυτό το νησί. Αποτελεί συμβολικά ένα πνευματικό φραγμό για τους Ρωμαιοκαθολικούς στην πύλη εισόδου της ορθόδοξης Ελλάδας.
Έτσι και επί των ημερών μας, το 2016, στην πολυπόθητη και ελπιδοφόρο οικουμενική Σύνοδο της Ορθοδοξίας στην Κρήτη πολλά βότσαλα έπεσαν στην ήρεμη λίμνη της Ορθοδοξίας. Διακυβεύεται η ενότητα, μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πολλοί Προκαθήμενοι δηλώνουν ότι δεν θα συμμετέχουν. Ο «αρχαίκακος δράκων» κτυπά με το κεντρί του για δεύτερη φορά την Ορθοδοξία. Στόχος του αυτή τη φορά η διάσπαση. Άγιοι πατέρες μην το επιτρέψετε αυτό.
Τρίβουν τα χέρια τους οι αντιφρονούντες και πρώτος και καλλίτερος ο Λατίνος, το απολωλό πρόβατο, ο Πάπας της Ρώμης, ο μέγας αιρετικός.
Ως απλός χριστιανός ορθόδοξος θέλω Επισκόπους όπως τον άγιο Σπυρίδωνα, πιστεύω ότι υπάρχουν,  στύλους της Ορθοδοξίας,  των θαυμάτων πηγές,  κλέη των ορθοδόξων, της αγάπης ρείθρα μη κενούμενα, φωστήρες πολύφωτους, του Πνεύματος όργανα, προστάτες της Εκκλησίας, ανθρώπους επουράνιους, επίγειους Αγγέλους, του αμπελώνος εργάτας  που με την προσευχή τους να αποδεικνύουν το τρισυπόστατο, ομοούσιο και αδιαίρετο της Αγίας Τριάδας. Θέλω Επισκόπους που να ενώνουν την Ορθοδοξία και όχι Επισκόπους που με παιχνίδια της εξουσίας να την διχάζουν, να τσακώνονται για τη θέση που θα καθίσουν και να ταξιδεύουν με θαλαμηγούς, πολυτελή αυτοκίνητα και να φέρνουν μαζί τους υπηρέτες  και τον προσωπικό τους σεφ ( μάγειρα). Ας έχουν για παράδειγμα τον Άγιο Σπυρίδωνα.
 
Ένας σύγχρονος μοναχός του Αγίου όρους, που έγινε τελευταία Άγιος, διότι με την προσευχή του νικούσε την « τάξιν της φύσεως» έλεγε στους άλλους μοναχούς ότι τον καφέ , απαραίτητος για τις ολονύχτιες προσευχές, να τον πίνετε πικρό, όχι γλυκό, και στα γρήγορα για να μην τέρπεται, να μην ευχαριστιέται, επί μακρόν ο λάρυγγας…
 
Βαριά η καλογερική λένε στο χωριό μου…
 
 
 
Βασίλης Χατζηγιάννης
Dr. Μηχανολόγος – Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
Ομότιμος καθηγητής ΑΤΕΙ Κρήτης
e mail : vashatzi@hotmail.com
 
Πηγές :
 
-- Ακολουθία Αγίου Σπυρίδωνος
 
-- Ορθοδόξων καύχημα Σώτου Χονδροπούλου
 
-- Γέροντος Παϊσίου λόγοι                                                                                                           Home
 
 

                                                                                 επιστροφή στα περιεχόμενα της Φουρνής