Για την πολιτική και για τους κοινούς θνητούς.
Η ηθική του πολιτικού άνδρα συνίσταται εις το να ασκεί την εξουσία που του εμπιστεύθηκε ο λαός με σκοπό να επιδιώκει το κοινό καλό. ( Sandro Pertini, πρώην πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας).
Για το ποια πρέπει να είναι η αιτία για την οποία ο πολιτικός άνδρας επιδιώκει την εξουσία και υπηρετείται από την εξουσία, είναι μια υπόθεση πίστης. Ο πολιτικός άνδρας δύναται να υπηρετεί το έθνος ή την ανθρωπότητα, μπορεί να προσφέρει την εργασία του για κοινωνικούς σκοπούς, για ηθικούς, μορφωτικούς, για κοσμικούς ή θρησκευτικούς σκοπούς, μπορεί να υποστηρίζεται από μια σταθερή πίστη στη πρόοδο.[…] Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και ασφαλώς όχι του επιθυμητού. ( Max Weber ( Γερμανός κοινωνιολόγος ο σημαντικότερος στοχαστής του εικοστού αιώνα στο χώρο των κοινωνικών επιστημών).
Μαζί με τόσες άλλες απόψεις, σε ότι αφορά την ηθική ενός πολιτικού άνδρα, που εκφράστηκαν κατά καιρούς από φιλοσόφους, διανοητές, πολιτικούς, επαναστάτες, και κρατικούς λειτουργούς, οι παραπάνω απόψεις θα μπορούσαν να είναι μερικά από τα κίνητρα για να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική. Κίνητρα ναι, για μερικούς, συζητήσιμα αλλά αναμφίβολα υψηλά. Η πολιτική, για το πως θα μας άρεσε να ήταν, εμείς οι κοινοί θνητοί θα μπορούσαμε να συζητούμε για απεριόριστο χρόνο. Το πρόβλημα όμως, στη πράξη, κυρίως στη χώρα μας, είναι ότι το τελικό αποτέλεσμα της πολιτικής δράσης είναι συχνά απολύτως ανεπαρκές και συχνά μάλιστα παράδοξο με την αρχική του σημασία: (?) Τα κίνητρα για να ασκείται η πολιτική στην πράξη είναι πολύ διαφορετικά, και θα τολμούσα να πω αντίθετα, με εκείνα που γενικά συζητούνται σε θεωρητικό επίπεδο. Να το πούμε ρητά: η τρέχουσα αντίληψη είναι ότι το σύνολο σχεδόν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, εκείνων που ρίχνονται στην πολιτική το κάνουν αποκλειστικά για να πλουτίσουν και για να αποκτήσουν φήμη και ισχύ. Χωρίς βέβαια να μιλήσομε και για τη έρπουσα και δόλια ανθρώπινη αδυναμία που είναι η ματαιοδοξία, κοινή σε όλους, θανάσιμος εχθρός της κάθε πραγματικής προσήλωσης στο καθήκον. Η ματαιοδοξία είναι ένα πολύ διαδεδομένο ελάττωμα που ίσως δεν λείπει από κανένα πολιτικό άνδρα. Είναι ένα είδος επαγγελματικής αρρώστιας, δηλαδή η ανάγκη να βάζομε σε πρώτη θέση και με τη μέγιστη έμφαση τον εαυτό μας πράγμα που οδηγεί τον πολιτικό άνδρα στην ισχυρή λαχτάρα του να επικαλείται για τον εαυτό του το καθήκον να αποφασίζει που, όλο και πιο συχνά, πηγαίνει σε αντίθετη κατεύθυνση με τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις των κοινών θνητών. και με την ανάγκη εκείνη που ποτέ δεν κατευνάζεται … Αυτοί είναι, και όχι μόνο, οι λόγοι για τους οποίους ο κόσμος είναι τόσο αηδιασμένος από την πολιτική και από τους πολιτικούς. Ζούμε επί των ημερών μας μια τραγωδία, δεν έχομε συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση έχομε περιέλθει, όχι τόσο εμείς οι συνταξιούχοι όσον οι απόγονοί μας, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Εμείς οι μεγάλοι στην ηλικία είμαστε «τυχεροί» για ποιο λόγο νομίζετε; Είμαστε τυχεροί γιατί μας απομένει λίγος χρόνος να υποφέρομε, άλλωστε ένα γιαουρτάκι θα το βρίσκομε, δεν μας χρειάζονται άλλα πράγματα λέει το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε. Να γιατί οι άνθρωποι απομακρύνονται από την πολιτική επειδή την αντιλαμβάνονται ως κάλπικη, βρόμικη, απατηλή και κίβδηλη. Μόνο όποιος στερείται συνειδήσεως και είναι διατεθειμένος να κάνει κάθε είδους χαμέρπεια μπορεί, δεν λέω να υπερτερήσει, αλλά και μόνο να τα καταφέρει.